Pünktlichkeit

Volgens het cliché zijn de Duitsers pünktlich: altijd netjes op tijd.  

Soms is dat niet zo: met de trein is het haast een uitzondering om geen vertraging te hebben, maar daar heb ik al genoeg over geklaagd (al is onze laatste vertraging van 3,5 uur op een eigenlijk 6 uur durend traject toch de moeite van het vermelden waard).

De Duitse belastingsdiensten proberen echter te compenseren voor het on-Duitse gedrag van hun collega's bij het spoor:

• 20 juni: Liesbet dient haar belastingsformulier in
• 5 juli: de belastingsdienst heeft het formulier verwerkt en alles gecontroleerd (en ik kon veel kosten aangeven dit jaar, dus het was geen standaardgeval)
• 6 juli: het geld staat op mijn rekening.

Amai patat. In België hadden ze zelfs een half jaar nodig voor mijn fomulier waarop alleen maar stond dat ik niets verdiend had. 

(Overigens is het in Duitsland zo dat je intrest krijgt op je geld als de staat je moet terugbetalen en dat niet snel genoeg doet - dat zouden ze in België misschien ook eens mogen invoeren.)

Verhuizen (nog eens)

Ik ben weer eens aan het verhuizen. Dat is wellicht geen spannend nieuws, het is immers al de zesde keer in drie jaar tijd, dus eerder routine intussen.


De verhuis is ook ontspannen, ik trek bij Falk in en heb nog tijd genoeg, dus we doen rustig aan, elke paar dagen een beetje. Daarbij helpt het enorm dat we de auto van thuis mochten lenen, die zowaar nog meer getraind is in verhuizen dan ik. We hebben hem dan ook meteen ingezet om een vriendin te helpen bij de verhuis en weer een paar mensen kunnen imponeren met wat wij allemaal in die auto krijgen.


Wat het interessantste was aan de hele verhuis tot nu toe, was echter de ontdekking van een krant uit de zomer van 2008. Ik ben al een heel tijd geabonneerd op Die Zeit, een Duitse "week-krant", ze komt een keer per week uit en is heel dik. Ik krijg ze dus vaak niet helemaal gelezen voor de volgende komt, maar - wie mij kent, weet dat - lettertjes kunnen niet ongelezen weggegooid worden.

Dat gaat dus zover dat die ongelezen kranten ook mee verhuizen. Dit exemplaar moet ik gekregen hebben toen ik bij mijn zus woonde, is dan mee verhuisd naar mijn ouders in september, dan in november in het Philips-appartement in Hamburg geland en tenslotte ook weer in een kartonnen doos gestoken om mee naar het appartement te gaan waar ik nu vertrek.
Voor ze een vierde keer moet verhuizen, heb ik ze nu maar gelezen. Dat is echt grappig, een krant lezen van 2 jaar oud: op de economie-pagina's is er nog niets van crisis te bespeuren, de voorpagina gaat over de inval van Rusland in Georgie (was ik zelfs al haast weer vergeten), de Olympische Spelen zijn in Peking en de Obama's kans om president te worden is klein. Net een tijdreis. Maar de tijdcapsule ligt nu in de papiercontainer.