Wurst mit Sauerkraut

Ziezo, nog net op het randje voor het nieuwe jaar, heb ik dan toch voor het eerst Wurst mit Sauerkraut gegeten. Wurst volledig artisanaal naar oud familierecept door Falks papa, broer, schoonzus en neefjes gemaakt; Sauerkraut volledig artisanaal gedurende 3 dagen door de oma gekookt.

Het klassieke feestmaal!


Ja, dus, wat zeg je dan? Wel lekker, hoor. Ja, echt wel. Maar, euh, anders.

Plätzchen bakken

In de reeks "Kerstmis in Duitsland", hier deel 3.

Essentieel onderdeel van de Advent is "Plätzchen backen" oftewel koekjes bakken, al doet die vertaling de Plätzchen eigenlijk niet genoeg eer aan. De koekjes moeten namelijk verfijnd zijn, gewoon vormpjes uit een deeg stampen is niet genoeg. Er hoort ook een chocoladelaagje op, of glazuur, of gevuld met confituur,...

Als deel van mijn integratieproces, heb ik dit jaar ook meegedaan en halve zondag koekjes gebakken, terwijl buiten de wereld weer ondergesneeuwd raakte.

Start:

Einde:

Schönen zweiten Advent!

Tijdens de advent wordt het normale "tschüss" (dag) of " auf Wiedersehen" (tot ziens) vervangen door "schönen ersten/zweiten/... Advent" (een mooie eerste / tweede / .. advent).

Eerste winters weekend

Zo, het is weer winter: de eerste Weihnachtsmarkt is bezocht en de eerste sneeuw gevallen.

In Hamburg begon vorige week het "Kerstmarkt-seizoen". In België was ik er nooit zo'n fan van, maar intussen word ik blijkbaar Duitser... al op de eerste dag waren Falk en ik met collega's de Glühwein al aan het proeven. Ik heb geen idee hoeveel kerstmarkten er in Hamburg zijn, maar het zijn er zeker tientallen en iedereen heeft zijn eigen favoriet. Ik vind die aan het stadhuis het mooist: er is blijkbaar een sterke controle op de handelaars die er mogen staan. Elk huisje is tot in detail uitgewerkt en wat er aangeboden wordt, is ook echt iets bijzonders.

Vrijdag begon het dan ook te sneeuwen en werd Hamburg onder een dun laagje wit bedekt. Wij reisden naar Dresden om het weekend bij Falks familie door te brengen en daar stonden de eerste sneeuwmannen al trots in de tuin. De sneeuw kwam van pas bij het inwijden van de nieuwe sauna: afwisselen tussen 90 graden en sneeuwgevecht!

En om de adventstijd te beginnen, hebben we dan daar nog wat takjes en besjes gezameld, zodat ik nu een adventskrans ga knutselen, zoals ik dat van mama geleerd heb :-) Als het resultaat ergens op lijkt, post ik nog een fotootje.

Over geen bloemetjes, maar wel bijtjes

Laten we deze blog eens gebruiken voor een leerzame bijdrage: hoe krijgt de imker de honing in een pot.

Falks familie heeft namelijk een imker-traditie (zijn oma was zelfs officieel voltijds imker) en deze zomer mocht ik met de opa ook een keer mee in de bijenwagen.

De bijenwagen ziet er zo uit: een omgebouwde woonwagen met voorin de kastjes (elk volk bijen heeft zijn eigen kastje).

Bijen zijn aardige dieren, maar wie in de bijenwagen wil, neemt toch best zijn voorzorgen...

Daarin zitten niet alleen bijen, maar ook de honingraten, die door de bijen met honing gevuld zijn. Om daaraan te komen, moest ik even mezelf overwinnen om mijn hand in de bijenwoonst te steken en de honingraat er voorzichtig uit te halen.
Een paar bijtjes wilden liever blijven zitten...

... maar die worden dan met stoffer en blik op andere gedachten gebracht.

Opa imker kijkt toe of ik alles goed doe.De volle honingraten gaan in de "Schleudermaschine" (zwiermachine ofzo, ik ken het Nederlandse woord niet)

en als die op toerental komt, wordt de honing uit de honingraat gezwierd en loopt er dan onderaan uit.

Geheel ambachtelijk in een emmer, nadien wordt hij nog gefilterd, gekookt en dan in de potjes gedaan. En dan kunnen de trotse imkers weer potjes honing uitdelen.

Waarom het hier zo rustig is

Deze blog is er voor mijn privaatleven, en werk-verhalen zal je er nooit vinden. Vermits ik de afgelopen 3 maanden behoorlijk hard gewerkt heb en verder ongeveer alleen tijd voor eten en slapen overbleef, viel er hier dus niks te melden.

Dat zou nu voorbij moeten zijn, dus hopelijk binnenkort weer wat leven hier!

Belgien oder Berlin?

Ik heb nog één serieus probleem met mijn Duitse uitspraak. Telkens wanneer mensen vragen waar ik vandaan kom en ik "Belgien" antwoord, zeggen ze "oh ja". Maar vrijwel meteen komt dan meestal de voorzichtige opmerking dat mijn accent toch niet zo Berlijns klinkt...

Hoe hard ik ook mijn best doe, de modale Duitser hoort niet het verschil tussen Belgien en Berlin, tenminste niet als ik het uitspreek. Het heeft natuurlijk daarmee te maken dat de "r" in het Duits amper uitgesproken wordt en de "g" ook een stuk minder opvallend is als bij ons, maar dat lost mijn probleem niet op, dat ik elke keer weer moet uitleggen "nee, niet Berlin de stad, maar Belgien het land, dat wat rond Brussel ligt en waar er geen regering is". En dan de Duitser zich verontschuldigen dat hij me verkeerd verstaan heeft en ik weer zeggen dat dat niet erg is, dat ik nu eenmaal niet perfect kan uitspreken, en dan de Duitser weer om het goed te maken zeggen dat ik het perfect uitspreek en dat ik zelfs mooier Duits spreek dan de Berlijners enzovoort... Vermoeiend.
Ik heb het ook al geprobeerd met "Ich komme aus Flandern", maar dat is ook maar niks, voor je het weet, denken ze dat ik rechtsextreem ben en moet ik weer de hele politieke geschiedenis van België uitleggen. Zucht, ik kom er niet uit. Iemand suggesties?

Pünktlichkeit

Volgens het cliché zijn de Duitsers pünktlich: altijd netjes op tijd.  

Soms is dat niet zo: met de trein is het haast een uitzondering om geen vertraging te hebben, maar daar heb ik al genoeg over geklaagd (al is onze laatste vertraging van 3,5 uur op een eigenlijk 6 uur durend traject toch de moeite van het vermelden waard).

De Duitse belastingsdiensten proberen echter te compenseren voor het on-Duitse gedrag van hun collega's bij het spoor:

• 20 juni: Liesbet dient haar belastingsformulier in
• 5 juli: de belastingsdienst heeft het formulier verwerkt en alles gecontroleerd (en ik kon veel kosten aangeven dit jaar, dus het was geen standaardgeval)
• 6 juli: het geld staat op mijn rekening.

Amai patat. In België hadden ze zelfs een half jaar nodig voor mijn fomulier waarop alleen maar stond dat ik niets verdiend had. 

(Overigens is het in Duitsland zo dat je intrest krijgt op je geld als de staat je moet terugbetalen en dat niet snel genoeg doet - dat zouden ze in België misschien ook eens mogen invoeren.)

Verhuizen (nog eens)

Ik ben weer eens aan het verhuizen. Dat is wellicht geen spannend nieuws, het is immers al de zesde keer in drie jaar tijd, dus eerder routine intussen.


De verhuis is ook ontspannen, ik trek bij Falk in en heb nog tijd genoeg, dus we doen rustig aan, elke paar dagen een beetje. Daarbij helpt het enorm dat we de auto van thuis mochten lenen, die zowaar nog meer getraind is in verhuizen dan ik. We hebben hem dan ook meteen ingezet om een vriendin te helpen bij de verhuis en weer een paar mensen kunnen imponeren met wat wij allemaal in die auto krijgen.


Wat het interessantste was aan de hele verhuis tot nu toe, was echter de ontdekking van een krant uit de zomer van 2008. Ik ben al een heel tijd geabonneerd op Die Zeit, een Duitse "week-krant", ze komt een keer per week uit en is heel dik. Ik krijg ze dus vaak niet helemaal gelezen voor de volgende komt, maar - wie mij kent, weet dat - lettertjes kunnen niet ongelezen weggegooid worden.

Dat gaat dus zover dat die ongelezen kranten ook mee verhuizen. Dit exemplaar moet ik gekregen hebben toen ik bij mijn zus woonde, is dan mee verhuisd naar mijn ouders in september, dan in november in het Philips-appartement in Hamburg geland en tenslotte ook weer in een kartonnen doos gestoken om mee naar het appartement te gaan waar ik nu vertrek.
Voor ze een vierde keer moet verhuizen, heb ik ze nu maar gelezen. Dat is echt grappig, een krant lezen van 2 jaar oud: op de economie-pagina's is er nog niets van crisis te bespeuren, de voorpagina gaat over de inval van Rusland in Georgie (was ik zelfs al haast weer vergeten), de Olympische Spelen zijn in Peking en de Obama's kans om president te worden is klein. Net een tijdreis. Maar de tijdcapsule ligt nu in de papiercontainer.

Zweeds feestje in feestend Duitsland

Een Zweedse vriendin hier in Hamburg wilde graag het Zweedse Midsommar-feest vieren, maar daarvoor heb je een hoop mensen en dus ook plaats nodig, die ze niet had.  Falk en ik vieren ook graag feestjes, dus hebben wij ons appartement en een paar gasten aangeboden, en de Zweedse Anna bracht de rest van de gasten, en vooral hopen Zweeds eten (deels uit Ikea), Zweedse vlaggetje, Zweedse servietten, Zweedse liedjes en Zweedse Vodka mee.

Die laatste twee zijn onontbeerlijk: de Zweden hebben namelijk ons cantus-concept geperfectioneerd - ze voegen er eten aan toe!  Tussen het gehaktballen (Kötbullar), ingelegde haring, aardappelen met peperroom en rivierkrabben eten door, wordt er gemeenschappelijk gezongen en ge-ad-fundum-ed. Skål! 

Maar vandaag is de Zweedse fase weer voorbij natuurlijk, ik voel me lekker eventjes mee Duitser met de vierende voetbalfans.  Hup hup Basti, Poldi, Müller, Özul,... Dat is dus wel interessante gewaarwording, supporteren voor een land dat wint :-)  Al kan je het bij de spelers na de wedstrijd amper hooguit aan een bescheiden glimlach merken - waar sommige andere naties niet kunnen zwijgen over hoe goed ze gespeeld hebben, stellen de Duitsers zich nog meer underdog en bescheidener op dan je van de cliché-Vlaming verwacht.  Twee goals tegen Engeland in 3 minuten en dan het interview achteraf: "Ja, mijn twee goals, tja, ik kon daar niet aan doen, de pas werd me echt in de voeten geschoven door mijn collega XXX, en ja, ik heb dan gegokt of ik links of rechts ging spelen, en tja, de keeper koos dan helaas, nu ja, goed voor ons, de foute kant, maar ja, het had ook fout kunnen gaan. En ja, we gaan nu vooral niet euforisch doen, we concentreren ons op de volgende wedstrijd." 

De fans doen minder beheerst, zo zag de "public viewing" in Hamburg er vandaag uit:

en dit soort auto's toetert vrolijk door de straat:

Wort des Tages: (jaja, die rubriek wordt weer eens gereanimeerd) exen - ad fundum drinken; schlaksig - slungelig (denk ik, maar Markus gaat me verbeteren als het niet klopt)

Stemmen

Als Belg in het buitenland, kon ik per brief stemmen. Ik vond het niet gemakkelijk.

Gemakkelijk was dan wel weer dat ik niet alleen de paar vierkante meter stembrief toegestuurd kreeg, maar ook een klein rood potloodje! Ik heb tenminste weer eens authentiek bolletjes mogen kleuren in plaats van te klikken.

Duitsers en eten (deel 1)

Eigenlijk is eten toch een van de belangrijkste elementen van het leven en een wezenlijk onderdeel van cultuur, niet waar? Vermits ik tot nu toe nog niet zo veel over de Duitse keuken geschreven heb, zal ik u de komende weken wat over mijn ervaringen op dat gebied vertellen.

Gisteren waren we uit eten in een Hamburgs restaurant. We hebben er voor onderstaand 6-gangen menu gekozen. En daarvan mag u raden hoeveel het kost.

* Ziegenfrischkäse (geitenkaas) in Zucchinimantel (Zucchini = courgette) gebraten, mit Salaten der Saison und Schnittlauchcreme (bieslookcreme)

* Lauwarme Roulade von Hummer (kreeft) und Lachs (zalm) mit Tomaten-Currysauce und Kartoffelsalat (kartoffel = aardappel)

* Klare Steinpilzsuppe (Steinpilz = soort paddestoel) mit Petersilienwurzelchips

* Steinbutt (tarbot) auf jungem Gemüseallerlei, mit Safran-Champagnersauce

* Rinderfilet unter der Kräuterkruste, mit gestovten Spitzkohl, Rotwein-Trüffelsauce und Kartoffelkrusteln (Kartoffelkrusteln = soort kroketjes)

* Mandarinensorbet mit Prosecco (=Duitse champagne)

En? Hoeveel kost dat?

Wat denkt u?

Een gokje?

Tadaa: in Duitsland kost die 36,50 euro. Met aangepaste wijnen is 49,50.

En het was weliswaar geen echt top-verfijnde-sterren keuken, maar wel kwaliteit, vers, fris, mooi gepresenteerd en heel lekker.

Hamburg vreest Anderlecht ?

Hamburg vreest Anderlecht, kopt De Standaard. Euhm, klinkt stoer, maar we zullen het er maar op houden dat een beetje zelfvertrouwen geen kwaad kan voor de Vlamingen en dat de journalist niet genoeg Duits kan om een Duitse krant te lezen of Duitse radio te horen.

Liesbet kookt Belgisch en maakt een bom

Vrijdag hadden we vrienden op bezoek en heb ik een keertje "echt Belgisch" gekookt: met frietjes, bier, mayonaise en chocolade dus. Als randvoorwaarde mochten er geen gluten gebruikt worden, wegens een glutenallergie van een van de bezoekers. Al zeg ik het zelf, het was erg geslaagd.

We begonnen met een chique salade met gestoofde peer en roquefortdressing. De foto is helaas niet mijn eigen creatie, mijn fototoestel lag niet in de buurt, dit prentje komt (net als het recept) uit de Delicious van februari. Ik hoop dat ze me daar de inbreuk op de copyright-regels vergeven, als ik hier even reclame maak en vertel hoe leuk en lekker de recepten daarin zijn.


Voorgerecht:
* Halve geschilde peren eerst een half uurtje koken in rode wijn, suiker, vanillestokjes, kruidnagel en een kaneelstokje.
* Leg wat verse, jonge sla esthetisch verantwoord op het bord, daaroverheen stukjes walnoot, een beetje roquefort en wat ingekookt kookvocht van de peren met olie en rode-wijn-azijn.
* En daar dan een zacht roquefortsausje (warm) bij (room smelten met roquefort)
Superlekker: wat een uitgewogen combinatie van zuur, fris, zoet, zacht, warm en knapperig.

Als hoofdgerecht had ik dan stoofvlees. Tot nu toe had ik dat altijd met hulp van een pakje kruidenmengeling gemaakt, maar daar zat meel en dus gluten in. Gelukkig kon mijn Oma me ook vertellen hoe dat gemaakt werd toen er nog geen Knorr-kruidenmix was. En ik ben voor het eerst sinds ik in Hamburg woon naar een echte slager gegaan om goed rundsvlees te krijgen.

Hoofdgerecht
* Het vlees in stukjes (laten) snijden en kort aanbraden. Bestrooien met peper en zout.
* Vlees weer uit de pot en daar dan wat niet-al-te-fijn gesneden ui in aanbraden met wat bruine suiker.
* Ui en vlees gezellig samen in de pot en dan overgieten met een flesje bruin abdijbier. (En net nadat ik dat er overheen gegoten had, bedacht ik dat bier natuurlijk ook van graan gemaakt wordt, en dus gluten bevat :-( Gelukkig scheen die kleine hoeveelheid geen bezwaar te zijn voor de gast.)
* In het biersoepje gaat dan wat azijn, wist Oma te vertellen, en verder laurierblad en kruidnagel.
* Na een uurtje sudderen, besmeer je dan (eventueel glutenvrije) sneetjes brood dik met mosterd en legt ze ondersteboven op de biersoep.
* Na een halfuur mag je beginnen roeren en dan nog een minstens anderhalf uur laten verderkoken terwijl je regelmatig roert. Als het een beetje aanbakt is dat niet erg, dat geeft extra smaak.

Daarbij horen uiteraard frietjes (in een gewone pot met olie gebakken, want een frietketel is hier iets heeeeeel exotisch). Had ik al eens verteld dat het grote cliché over de Belgen hier is dat wij alles frituren? Schijnt in een strip van Asterix bij de Belgen voor te komen, en zo gauw het ook maar enigszins over eten gaat, krijg ik meteen opmerking te horen over frituren en alles in fritvet gooien. Ik heb die reputatie er nu natuurlijk niet beter op gemaakt.
Verder stond er ook nog zelfgemaakte mayonaise op tafel en een witloofslaatje met stukjes appelsien, appel en noten. De dorst werd natuurlijk gelest met Duvel, ik ben per slot van rekening toch een beetje door bartje opgevoed.



Nagerecht
Iets met chocolade, moest dat worden en er niks simpeler dan chocolade smelten met room en daar wat stukjes fruit en koekjes naast leggen. Dat is ook simpel. Minder simpel was de nazorg: ik had namelijk geen echte bain-marie vorm en had dus maar een steelpannetje op een ander pot gezet.


Alleen was dat tijdens het verhitten en afkoelen nadien in de onderste pot gezakt en zat muurvast. En daarbij ontstaat dan ook een ongezonde druk tussen de twee potten natuurlijk. Desondanks hebben we daarnet de twee potten voorzichtig weer opgewarmd met de bedoeling om dan ijswater in de binnenste te gieten en te hopen dat we ze dan weer uit elkaar kregen. Voor we aan stap 2 toekwamen, zijn de twee verenigde potten echter met behoorlijk kracht uit elkaar gevlogen. Pot bovenaan heeft het plafond dus van dichtbij gezien en dan met het nodige ge-kling-klong de zwaartekracht ervaren. Niks kapot, ook Falk en ik zijn er met de schrik vanaf gekomen, maar volgende keer haal ik toch maar in mijn appartement de bain-marie opzet...

Regen! Hoera!

Vandaag heeft het geregend. Dat is in Hamburg op zich niet zo vreemd, het gebeurt normaalgezien nogal heel erg veel, maar nu was het al twee maand geleden!

Niet dat we over neerslag te klagen hadden, hoor, alleen kwam die de afgelopen twee maand enkel in de vorm van mooie, zachte, witte vlokjes.

(Jawel, hier werk ik.)

Begrijp me niet verkeerd, ik hou van sneeuw, ik heb sneeuw altijd al prachtig gevonden, de stilte, alles zo mooi wit (en leedvermaak met gefrustreerde chauffeurs). En ik vond het ook prachtig in het begin. In het begin, dus. Na anderhalve maand in een ondergesneeuwde stad, is het zelfs voor mij welletjes geweest. En dan mag ik nog niet klagen, mijn stadgenoten zaten al drie weken in de kou voor ik uit Nieuw-Zeeland terugkwam.

(Muts, dikke handschoenen en door de tante gebreide sjaal are a girls best friends.)

Ook naar Hamburger klimaat is dit erg uitzondelijk, en de gevolgen zijn er ook naar. Het autoverkeer was regelmatig weer een chaos, zeker nadat het strooispul langzaam opraakte en enkel de hoofdwegen nog gestrooid werden. Er wordt hier trouwens niet met zout gestrooid, maar wel met kleine kiezeltjes. Dat maakt het wel minder glad, maar zorgt er niet voor veel smelteffect. Dus lag er hier na verloop van tijd een ongeveer 10 cm dikke ijslaag van sneeuw die onder druk gesmolten en weer vastgevroren was, met daar bovenop wisselende diktes verse sneeuw. Toen ik weg van de klassieke paden een kortere weg naar het werk probeerde te vinden, ben ik zo weleens tot kniehoogte in de sneeuw weggezakt. Te voet, ja, want met de fiets door die sneeuw heb ik toch relatief snel opgegeven. Strooien op fietspaden is in Hamburg on-denk-baar, het is hier bepaald geen fietsstad. Dus zijn de fietspaden herschapen in bergen sneeuw (wat op de stoep in de weg ligt, kan daar natuurlijk nog bij.) Sneeuwrijden is geweldig vermoeiend en ook een beetje gevaarlijk (hoewel die sneeuw dan wel weer relatief zacht is bij het vallen, heb ik experimenteel vastgesteld). Dat wandelen was eigenlijk nog wel leuk, de weg naar het werk (door het stedelijk kerkhof) is heel mooi en ga ik nog wel herhalen, maar ik ga toch blij zijn als ik weer op een kwartier daar ben in plaats van drie kwartier ploeteren door de sneeuw.

(Geen eenzame fietser, maar een eenzame naar-huis-wandelende.)

Maar nu is het dus eindelijk weer boven nul en heeft het vandaag voor het eerst geregend. Dat brengt weer een ander probleem: de enorme pakken sneeuw beginnen te smelten en zorgen dus voor behoorlijk wat water. Dat raakt echter niet weg, want de afvoerputjes liggen onder die dikke ijslaag die nog lang niet gesmolten is. Gemeentewerkers zijn nu dus bezig die ijslaag om de putjes weg te kappen. En rioolverantwoordelijken houden hun hart vast voor wat er gebeurt als al dat water plots weg moet - en wat als het dan toch weer even stevig vriest en de boel vast- of kapotvriest. Maar dat zien we dan wel weer, ik hoop vurig (dat helpt bij het smelten) dat ik morgen zonder gladheid weer kan rondfietsen.

Het enige jammere is dat we geen Alstervergnügen gaan meemaken. De Alster is het grote meer dat in het midden van Hamburg ligt, en volgens de traditie wordt daar een enorm volksfeest op georganiseerd als het dichtvriest. Dichtgevroren is het, maar de stad heeft het niet willen vrijgeven, officieel omdat ze overal 20 cm ijsdikte van allerbeste kwaliteit wilden hebben. Volgens mij durven ze niet, en ik kan het eigenlijk wel begrijpen. Als het Alstervergnügen plaatsvindt, is de verwachting dat er tot een miljoen mensen heen komt. En volksfeest op zijn duits, dat betekent natuurlijk dat het hele meer vol Glühweinstandjes en Worstverkopers gaat staan. En dan wil ik ook niet de senator zijn die verantwoordelijk is voor de veiligheid. Geen warme worst dus :-( Er hebben wel mensen private barbecues op het meer georganiseerd, maar wij hebben ons beperkt tot er overheen wandelen.

Het was een vreemd gevoel, wandelen daar we in de zomer zo vaak de zeilboot aangemeerd hebben...
En bartje, als het weer ontdooid is, kan jij ook hierheen komen wonen!

Nieuw speelgoed

We mogen van onze werkgever beta-tester spelen voor een nieuw speeltje. Het ziet er zo uit,


heet DirectLife en claimt de hele dag door elke beweging te registeren. Een soort geavanceerde stappenteller dus: hij bestaat blijkbaar uit 3 accelerometers en kan enigszins inschatten wat je aan het doen bent. Versnellingen die te veel lijken op het optrekken van een auto worden eruit gefilterd en tellen niet meer voor je totale hoeveelheid beweging bijvoorbeeld.

De bedoeling is natuurlijk dat je aangemoedigd wordt om meer te bewegen: eerst is er een week proefperiode waarin dit kleine pruts in alle talen zwijgt over hoeveel je al bewogen hebt, om dan genadeloos een oordeel te vellen over je activiteitsniveau. Oef, ik ben “gezond”, maar om “fit” te worden, moet ik meer gaan bewegen, en dat ding gaat me nu natuurlijk pushen. Groene lichtjes flikkeren om aan te geven hoeveel procent van mijn dagelijkse beweging ik al gehad heb en elke keer wanneer ik hem aan mijn computer aansluit, krijg ik tips en statistiekjes.


Ik denk niet dat ik er zelf zo veel geld aan zou uitgeven (60 euro aankoopprijs en 9 euro abonnement per maand, denk ik), maar dit soort gadgets werkt wel ontzettend goed bij mij... Ten eerste vind ik alles leuk wat getalletjes genereert: hiermee kan ik tot op de minuut kijken of ik beweeg. 11:45 piek: Liesbet gaat de trap af naar de cafetaria. 12:46-12:15: niks, Liesbet eet. 12:15-12:30 brede piek: Liesbet gaat met de collega’s het traditionele blokje om. 12:30-13:18: niks, Liesbet is aan het programmeren. 13:18: kleine piek, Liesbet heeft jeuk aan haar voet. Verslavend. Nou ja, ik was ook diegene die op cursusdienst uit de databank de meest nutteloze queries uitdacht om te achterhalen of eerstejaars typischerwijze in de eerste of de tweede helft van de week hun cursussen kochten en dankzij welke prof we de meeste winst maakten. Als ik de medische beeldverwerking ooit beu wordt, kan ik nog eens een carriere in datamining overwegen...

En ja, ik geef het toe, ik ben ook een beetje een competitiebeestje (gediagnosticeerd door de psychologie-zus) en ik wil alle lichtjes ‘s avonds zien branden. Vermits veel van mijn collega’s er dus ook eentje hebben, is het inderdaad het gespreksonderwerp bij de koffie: “Ha, ik had gisteren 124%!” Dus krijg je mij geen roltrap meer op en heb ik in mijn leven nog nooit zo veel te voet gedaan als de afgelopen weken. Benieuwd hoe lang ik het volhoud, maar het kan maar helpen om een paar van de Nieuw-Zeeland-kilo’tjes kwijt te raken...

100 !

Wow, dit is de honderste post! Wie had dat gedacht toen ik aan deze blog begon...
Ze komen intussen aan een ietwat langzamer tempo dan een jaar geleden, maar dat is goed nieuws: ik heb hier nu vaak leukere dingen te doen heb dan bloggen :-) (En er zijn minder nieuwigheden dan anderhalf jaar geleden.) Maar ik ben blij dat ik af en toe mijn Nederlandse schrijfvaardigheden kan oefenen en blijkbaar zijn er nog steeds mensen die graag meelezen, dus ik doe nog een poosje voort...

Oh ja, voor diegenen die dit via Facebook lezen: ik heb mijn eigenlijke blog laten linken met facebook-notities, maar "the real stuff" is http://liesbetinhamburg.blogspot.com.

Veel fotootjes van Nieuw-Zeeland

Voor hen die dit weekend aan onze Nieuw-Zeeland presentatie ontsnapt zijn: toch nog een paar fotootjes.

De skyline van Auckland, de kust aan een eilandje in de baai van Auckland,
een park in Auckland.
En dan naar de Cook Islands (Stille Zuidzee): welkom op Rarotonga International Airport. Hier inchicken alsjeblieft.
Aitutaki is het paradijs, en dit was ons huisje in het paradijs
met het bijhorende strand en palmen.
Kitsch jawel, maar dat cliché van het paradijselijke tropische eiland heeft zijn redenenen...
Wat doe je op zo'n klein zomers eiland? Naar de vuurdansers gaan kijken,
uit eten,
snorkelen tussen het koraal,
zeilen,
camouflagespelletjes spelen in het oerwoud,
zwemmen naar kleine eilandjes.
Volgende halte: het Zuid-Eiland van Nieuw-Zeeland (waar Lord of the Rings opgenomen is).
Gletschers
en héél koude beekjes die je moet oversteken voor je aan de voet van de gletschjes komt.
Brutale papegaaien.
Bergen in de wolken
en bergen uit de wolken.
Nog meer betoverende landschappen onderweg...



Doornat geregend worden op de boottocht door de fjorden,
de dolfijnen vinden regen minder erg.
O ja, enkele van de 60 milkoen schaapjes hebben we ook leren kennen.Soms is het lastig, ondersteboven lopen aan de andere kant van de wereld.
Mijn hulp tegen heimwee: leve Skype!
En weer naar huis, bye-bye Nieuw-Zeeland...