Huisje en tuintje hadden we dus in december gekocht. Maar er hoort volgens het spreekwoord ook een boom bij natuurlijk. Nu staan er wel al serieuze bomen in de tuin - ze doen wedstrijdje zon vangen en de vorige eigenaars hadden niet zo'n groene vingers, dus wij hebben lekker de hoogste van de hele buurt. De buren wijzen ons daar regelmatig op...
Goed, een echte "eigen" boom dus. Gelukkig kunnen we ook in dit soort situaties op onze werkgever rekenen. Philips heeft een zeer goede bedrijfsarts, een ijverige bedrijfsraad (heet dat zo? personeelsvertegenwoording is dat) en technische ondersteuning. Die hebben in januari ontdekt dat de ficus benjamina giftig is. Ken je de Benjamina? In het Nederlands heet hij blijkbaar "treurvijg". hij is erg populair als kamer- en buro-plant, ik heb er ook lange tijd een op mijn kot gehad. Bij Ikea verkopen ze er massa's. Maar blijkbaar dus zo giftig, dat ze zo snel mogelijk verwijderd moesten worden.
Een heuse benjamina-genocide begon... Al die mooie bomen en planten in de container, inclusief stoottroepen die de buro's kwamen controleren.
Nu stond er een erg mooi exemplaar in een van de vergaderlokalen. Een collega met een groen hart kon niet aanzien dat deze boom ook omgebracht zou worden, dus liet ze hem onderduiken in een ander lokaal in de hoop snel een beter onderduikadres te vinden.
Zelf mee naar huis nemen kon ze niet, de boom was al tegen de 3 meter hoog. Maar mij en Falk kreeg ze wel overtuigd, ons plafond in het lagere deel van de woonkamer is namelijk hoog genoeg.
Geen tijd te verliezen, de boom moest geevacueerd. Alleen, hoe moest die boom hierheen? Ik vervoer veel op de fiets, maar dat was toch te lastig. En ik kende de auto van de collega, een Mercedes A Klasse. Niet zo groot. Tenminste geen 3 meter met pot en aarde.
Maar zij beweerde dat dat ging lukken, dus smokkelden we vrijdagavond laat de plant van de derde verdieping naar beneden. (noot: smokkelen is alleen voor de dramatische toets, we deden niets verbodens, we mochten de giftige planten namelijk wel mee naar huis nemen.) Collega opende het dak van de auto (aha, dat was haar truck), we tilden de plant met pot en al voorzichtig door het dak in de auto en waren klaar om te vertrekken.
In de rijles heb ik alleen geleerd dat je niks zijlings en weinig achter je auto mag laten uitsteken, maar in de hoogte?
Het was een bar koude februari-avond, dus ging de verwarming volop aan. Ondanks het open dak werd het behaaglijk warm, met af en toe een fris windje en het ruisen van de blaadjes boven ons hoofd. Heel gezellig en aan een minstens zo gezellig slakkentempo reden we naar Norderstedt. Dat gaf de bewoners van Hamburg uitgebreid de tijd ons aan te staren, blijkbaar rijden er niet zo vaak bomen voorbij in Noord-Hamburg. Zelden zo veel bekijks gehad.
En zo kregen we de boom veilig tot in huis, hij had dan nog een beetje post-traumatische stress van de kou en de verhuis. Het was voor hem ook niet zo fijn dat we pas nadien het plafond geschilderd hebben, maar alle witte blaadjes zijn intussen afgevallen en door frisse groene vervangen en al het stof is eraf gedoucht.
En ik zit mooi onder een bladerdak in de zetel.
Goed, een echte "eigen" boom dus. Gelukkig kunnen we ook in dit soort situaties op onze werkgever rekenen. Philips heeft een zeer goede bedrijfsarts, een ijverige bedrijfsraad (heet dat zo? personeelsvertegenwoording is dat) en technische ondersteuning. Die hebben in januari ontdekt dat de ficus benjamina giftig is. Ken je de Benjamina? In het Nederlands heet hij blijkbaar "treurvijg". hij is erg populair als kamer- en buro-plant, ik heb er ook lange tijd een op mijn kot gehad. Bij Ikea verkopen ze er massa's. Maar blijkbaar dus zo giftig, dat ze zo snel mogelijk verwijderd moesten worden.
Een heuse benjamina-genocide begon... Al die mooie bomen en planten in de container, inclusief stoottroepen die de buro's kwamen controleren.
Nu stond er een erg mooi exemplaar in een van de vergaderlokalen. Een collega met een groen hart kon niet aanzien dat deze boom ook omgebracht zou worden, dus liet ze hem onderduiken in een ander lokaal in de hoop snel een beter onderduikadres te vinden.
Zelf mee naar huis nemen kon ze niet, de boom was al tegen de 3 meter hoog. Maar mij en Falk kreeg ze wel overtuigd, ons plafond in het lagere deel van de woonkamer is namelijk hoog genoeg.
 |
| Boom en collega (nee, haar gezicht ziet er niet zo uit, dat is voor de anonimiteit enzo) |
Maar zij beweerde dat dat ging lukken, dus smokkelden we vrijdagavond laat de plant van de derde verdieping naar beneden. (noot: smokkelen is alleen voor de dramatische toets, we deden niets verbodens, we mochten de giftige planten namelijk wel mee naar huis nemen.) Collega opende het dak van de auto (aha, dat was haar truck), we tilden de plant met pot en al voorzichtig door het dak in de auto en waren klaar om te vertrekken.
In de rijles heb ik alleen geleerd dat je niks zijlings en weinig achter je auto mag laten uitsteken, maar in de hoogte?
 |
| Auto en boom |
Het was een bar koude februari-avond, dus ging de verwarming volop aan. Ondanks het open dak werd het behaaglijk warm, met af en toe een fris windje en het ruisen van de blaadjes boven ons hoofd. Heel gezellig en aan een minstens zo gezellig slakkentempo reden we naar Norderstedt. Dat gaf de bewoners van Hamburg uitgebreid de tijd ons aan te staren, blijkbaar rijden er niet zo vaak bomen voorbij in Noord-Hamburg. Zelden zo veel bekijks gehad.
En zo kregen we de boom veilig tot in huis, hij had dan nog een beetje post-traumatische stress van de kou en de verhuis. Het was voor hem ook niet zo fijn dat we pas nadien het plafond geschilderd hebben, maar alle witte blaadjes zijn intussen afgevallen en door frisse groene vervangen en al het stof is eraf gedoucht.
