Het blogschrijven is er de laatste twee weken niet van gekomen, maar ik had een goede reden: huizenjacht. Een snelle telling in mijn notitieblokje leert dat ik er 26 bezocht heb. Leuk voor de eerste 3 en frustrerend voor de volgende 22. Soms was de woning gewoon echt maar niks, zoals deze hier waar toch een 30-tal geinteresseerden elkaar verdrongen voor een bouwvallig krot van 40 vierkante meter:
Vaker was ik wel geinteresseerd (mijn eisen heb ik snel beperkt tot het hoogstnoodzakelijke), gaf braaf mijn financiële leven bloot in het voorziene formulier, slijmde en glimlachte en ogenknipperde zo lief en betrouwbaar ik kon bij de makelaar... en wachtte dan tot hij/zij terugbelde. Wat nooit gebeurde. Ik gok erop dat mijn niet-Duits zijn en mijn amper-twee-maanden-in-Hamburg-zijn me meteen minpunten opleverden. De aanhoudende ontgoochelingen en verhalen van een collega die al sinds 4 maand op zoek is, zorgden ervoor dat ik me toch echt zorgen begon te maken waar ik heen moest als ik op 31 januari mijn huidige stulpje zou moeten verlaten.
Dankzij een advertentie ik zelf in de krant gezet heb (lekker profileren: dr-ingenieurin bij Philips sucht Wohnung ...), mocht ik vandaag echter als eerste mogelijke huurder de woning bekijken, nog voor ze ergens online gezet was. En ze was super. Bijna alles wat ik me gewenst had, dus moest ik alleen de makelaar nog overtuigen dat ik ook was wat hij zich wenste. Bijna twee uur heeft mijn bezoek daar geduurd, eerst in het appartement en dan bij de makelaar thuis bij een kopje thee, en het voelde exact zoals mijn sollicitatiegesprekken. Gelukkig vond ik de makelaar ook echt een aardige en interessante man, maar ik voel me toch lichtjes een ontzettende slijmbal.
Maar goed, op het eind heeft hij me verzekerd dat hij het appartement aan geen enkele andere kandidaat meer gaat tonen, dat hij de eigenares gaat overtuigen dat ik de ideale huurder ben en dat ik de woning krijg. En ik hoop dus heeeeel hard dat de eigenares die momenteel op skivakantie is daar in de sneeuw niemand tegenkomt die een woning zoekt in Hamburg en dat begin januari echt een ondertekend contract voor me heb liggen...
Dus kan ik nu mijn koffers gaan pakken om morgen naar Leuven te reizen, een heel stuk onbezorgder dan de voobije weken. Hoe heerlijk gaat dat zijn! Niet meer drie keer per dag de immosites checken, geen herhaaldelijke pogingen om makelaars aan telefoon te krijgen en niet meer elke avond in de kou heel Hamburg doorfietsen!
Wort des Tages: "Ich bin Bahnhof" (Ik ben met zuiderse flair in het station)
