Groetjes uit 2010!

't Was een leuk nieuwjaarsfeestje en wij gaan slapen! Zalig nieuwjaar allemaal.

't Is lastig...

... om als noorderlijke halfronder een kerstgevoel te krijgen op het zuidelijk halfrond.

Ik doe nochtans mijn best: ik bewonder de kerstman en zijn gigantische rendieren op de hoek van Queen Street (en probeer daarbij mijn zomerrokje, alle teenslippers om me heen en de grote palmbomen die voor wat schaduw zorgen te vergeten). Ik probeer ook mee te neuriën met de kerstliedjes die door de boxen in de winkelstraat schallen, genre "I'm waiting for a white Christmas" (en ze gaan hier nog een tijdje mogen wachten, denk ik).

Niet veel verderop is er dit authentiek tafereeltje: een grote plastieken bal met winterlandschap op de achtergond en een zwetende jobstudent met lange baard erin. Voor een paar dollar mogen de kindjes er in rondspringen terwijl de sneeuwmachine onverstoord piepschuimbolletjes de lucht in blaast, zodat mama en papa ondertussen pittoreske nep-sneeuwfoto's kunnen maken!



Net als in België hebben we hier natuurlijk ook een kerstfeest gevierd: bartje had een Nieuw-Zeelander met grote tuin en mooie barbecue-accomodatie gevonden en die mens overtuigd om niet alleen ons, maar ook nog een aantal andere eenzame Europeanen binnen te laten. We hebben heerlijk gegeten - opgevulde champignons, gemarineerde scampi's, verse gegrilde zalm en tonijn, natuurlijk ook wat vlees, verse mayonnaise, Europees brood en veel verschillende slaatjes. De rest van het gezelschap is nu overtuigd dat België het meest culinaire land ter wereld was! (Maar heel erg kerst-achtig voelde het toch nog niet aan.)

En mijn ultieme poging, een kerststukje knutselen, hielp een beetje, maar met varens en palmbladeren is 't toch niet hetzelfde als in Europa.

Maar dat is niet erg, want ik heb het verder geweldig naar mijn zin en geniet van de omgeving, de zon, het lekkere eten en het gezelschap!

Liesbet in Nieuw-Zeeland.

Twee dagen al in Nieuw-Zeeland, en we hebben al een beetje Auckland en zon gezien.

Verder is de eerste prioriteit natuurlijk een beetje tijd met bartje doorbrengen, ribbeltjeschips met paprika eten en Duvel (of wijn) drinken.

En we mochten mee met de coach in de boot kijken naar de roeitraining

Vandaag nog een beetje hier rondhangen en dan vertrekken we vanavond naar gisteren voor een weekje op de eilanden van de andere dag.

En we zijn vertrokken!

't Was hier maar stilletjes de laatste twee weken, maar daar is een goed excuus voor. We moesten (wilden) de beide families nog eens zien voor we op reis vertrokken en dus was er eerst een lang weekend met het Krekel-afscheidsfeestje, Magritte-tentoonstelling en uit eten met de voltallige familie in "Little Asia". Het volgende weekend werd ook wat uitgedeind in de twee omliggende werkweken, zodat er tijd genoeg was om naar "der wilde Osten" af te reizen, Duitse Sinterklaas te beleven en 6 Kerstmarkten te bezoeken. En de tussentijd was volgepland met inkopen, pakken en veel overuren draaien om nog de laatste openliggende bouwwerven op het werk klaar te krijgen voor het eind van het jaar.

En uiteraard was het toch weer stress om alles op tijd klaar te krijgen en alle nodige spulletjes in de 20+7 kilo te krijgen, maar net op tijd heb ik dan toch mijn bus gehaald. Die heeft me naar de trein gebracht, en de trein brengt me (met een omweg via Mainz) naar het vliegtuig... Spannend, beetje kriebels in de buik en beetje bezorgd dat ik toch nog iets vergeten ben. Maar ik heb mijn paspoort, mijn visakaart en een cadeautje voor bartje - het zal dus wel lukken.

Ciao ciao, ik ben weg naar de zomer!

Als het goed is...

... dan zeggen we het ook: de Belgische ambassade in Berlijn heeft ervoor gezorgd dat ik in minder dan twee weken tijd mijn nieuwe paspoort thuisbezorgd kreeg. En daarbij vriendelijke emails die me op de hoogte hielden van de stand van zaken.

Zeer mooi service, dankuwel lieve ambassade, nu kan ik me een gerust hart beginnen nadenken wat ik verder nog moet inpakken voor Nieuw-Zeeland.

Een citaat

Uit "Die Zeit" von deze week:

Angela Merkel hat einmal gesagt: "Es ist fälschlicherweise der Eindruck entstanden, dass das Leben in der DDR und der Staat DDR gleich schlimm waren. Wir haben Weihnachten gefeiert und Ostern und Pfingsten und hatten Ärger und Streit in der Familie und Freude und Lust. Alle im Westen denken, die dort drüben müssen über die deutsche Einheit jubeln, weil ihr Leben so schrecklich war. Es fehlt im Westen häufig die Neugierde, sich über positive Erfahrungen auszutauschen. "

of vrij (houterig, want ik ben net terug thuis en nogal moe) vertaald:
Angela Merkel (zelf in de DDR opgegroeid) heeft ooit gezegd: "Er is foutief de indruk ontstaan, dat het leven in de DDR en de staat DDR even erg waren. Wij hebben Kersmis gevierd en Pasen en Pinksteren en hadden wrevel en ruzie thuis en plezier en geluk. Iedereen in het Westen denkt dat die daar de overkant over Duitse eenheid moeten jubelen, omdat hun leven zo afschuwelijk was. In het Westen ontbreekt het vaak aan nieuwsgierigheid om positieve ervaringen uit te wisselen. "

20 jaar geleden

20 jaar en 10 uur geleden zaten 4 ambtenaren in het partijbureau van de DDR rond de tafel om een nieuwe "reisregelementering" uit te werken. In de weken en maanden tervoren waren namelijk zo veel burgers het land uitgevlucht, dat ook het partijbestuur begreep dat ze niet anders konden dan een regeling uit te denken om de situeatie weee onder controle te krijgen. Een deel van de DDR-regering was ook hervormingsgezind, wilde de socialistische staat een nieuw elan inblazen, de oude Erich Honecker was onlangs aan de kant geschoven. De vier ambtenaren kwamen tot een vrij revoluionair voorstel: voorlopig zou er quasi volledige reisvrijheid komen. En die zou ingaan vanaf de volgende ochtend, zodat er tijd was de grenswachten in te lichten en te organiseren

20 jaar en 4 uur geleden begon een partijraad, waar de nieuwe reisregeling voorgesteld werd, en -verbazend gelaten- goedgekeurd werd. Maar niet door Gunter Schabowski. Die was er namelijk niet. Schabowski was de pers-verantwoordelijke, en was in de gang op weg naar de raad opgehouden door journalisten en nog volop bezig met de pers te praten. Er waren genoeg gespreksthema's, want het lang gonzde van geruchten over veranderingen en er waren al allerlei concepten van reisregelingen in de kranten verschenen.

20 jaar en 3 uur geleden kwam Schabowski dan toch nog te laat op de partijraad toe, en kreeg net voor hij weer weg moest naar zijn persconferentie van de voorzitten een rood mapje toegeschocen: "de nieuwe reizeregeling" . Dat die niet bekend gemaakt mocht worden voor de volgende ochtend, vergat de voorzitter erbij te fluisteren.

20 jaar en 2 uur geleden haastte Schabowski zich naar de persconferentie, die sinds enkele dagen elke dag gegeven werd om bekend te maken wat de nieuwe besluiten en huidige discussies op het partijbureau waren - een eerste stap naar meer openheid? In ieder geval live op televisie uitgezonden. De persconferentie was eigenlijk, euh, uitgesproken saai. Ik kan het weten, ik heb er intussen stukken van gezien.

20 jaar en 1 uur en 10 minuten geleden was er nog even tijd voor vragen en vroeg een buitenlandse (portugees, geloof ik) journalist "of er nog nieuws was van de reisregeling"? Och ja, zei Schabowski, hij had daar toch nog wat. Begon te zoeken in de stapel papieren naar dat rode mapje. Er verscheen een derde hand in beeld - een medewerker die mee groef tot het mapje bovenlag. En Schabowski las voor. Een Duitse journalist op de eerste rij sprong recht en riep "vanaf wanneer gaat dat in" ? En Schabowski antwoordde aarzelend "nou ja, zoals het hier staat, lijkt me dat ab sofort - vanaf nu". En de journalisten waren verward. De Amerikaans journalist keek boos naar de vertaler die het vast verkeerd vertaald had (ja hoor, de Amerikaanse Duitslandcorrespondent kan natuurlijk zelf geen Duits). En de DDR-burgers die thuis TV zaten te kijken, geloofden hun oren niet. En ik kan het weten, want ik weet het uit eerste hand van iemand die aan de oostkant van de muur op dat moment thuis voor de televisie zat. En die zich vandaag nog precies herinnert hoe die medewerker-hand mee in beeld naar het rode mapje zocht, Schabowski zijn papier (Zettel in het Duits) voorlas en "ab sofort" antwoordde.

20 jaar en wellicht minder dan een uur geleden stonden de eerste mensen aan de grens met verblufte grenswachters, die van niks wisten of ook enkel op tv de persconferentie gezien hadden en na een paar uur verwarring de overgang openden.


En ik vond de beelden van de mensenmassa altijd al beklijvend. En nu ik hier woon, en de laatste weken plots toch een beetje TV kijk om de Duitse geschiedenis te leren kennen, heb ik al vaker kippevel gekregen. En net vanavond moet ik op dienstreis en zit ik in de auto, maar heb net met mijn collega toch even halt gehouden in een wegrestaurantm waar de TV voor een keer niet op sport afgestemd was, maar wel op live-berichtgeving vanuit Berlijn. En daar hebben we dan samen met de rest van het restaurant naar de rede van Angela Merkel geluisterd. En weer een beetje kippevel gehad.

Schabowski's Zettel

Als uw hoogstpersoonlijke Duitslandcorrespondent, kan ik natuurlijk niet anders dan vertellen over de val van de muur. Maar eigenlijk wil ook niks liever, want ik vind het zelf een geweldig interessant thema.

Ik ben ook net oud genoeg om de val van de muur nog echt te herinneren. Negen jaar was ik, en het moest wel iets heeeeeel belangrijks zijn, want voor de eerste keer (en tevens de enige keer in de hele gezinsgeschiedenis) mochten we voor TV eten. Nou ja, zoals ik het me herinner, wisten we niet echt of we mochten, maar mama en papa zaten met een bord op schoot voor TV naar het nieuws te kijken en hadden voor een zeldzame keer amper aandacht voor ons. Na het nieuws hebben ze dan wel een beetje uitgelegd, al snapte ik waarschijnlijk niet alles zo echt. Maar dat het speciaal was, was duidelijk, want we kregen plots een nieuwe televisie! De oude zwart-wit was zo wazig geworden dat je geen ondertitels kon lezen, en mama en papa wilden plots ook alle Polen, Russen en Tsjechen kunnen verstaan. En zonder ondertitels was dat net iets te lastig blijkbaar. Dus wij vonden die val van de muur ook fantastisch!

Intussen begrijp ik er meer van, al blijft het nog steeds bijna onbegrijpelijk hoe het plots zo snel en vooral zo vreedzaam gegaan is. Dus zal ik hier de komende dagen nog een en ander vertellen, zoals wat Schabowski's Zettel was. En wat ik hier over de DDR geleerd heb, en wat er niet in de Belgische kranten staat.

Herfst in Hamburg

Kapitein Liesbet

Exact één jaar geleden...

... was mijn kamer helemaal leeg en de auto helemaal vol, werd ik thuis uitgewuifd, moest een paar keer slikken en reed naar Hamburg. Het lijkt lang geleden. (bartje en Joris, nog eens heel erg bedankt om me toen hierheen te vergezellen.)

We hebben vandaag al een glas wijn gedronken op "één jaar Hamburg voor Liesbet" en zodadelijk drinken we er nog eentje op de volgende jaren.

Oef!

Ik heb de ambassade een ander document van de Duitse staat gestuurd (waarop staat waar ik aangemeld ben en niet wat mijn nationaliteit is) en dat scheen genoeg te zijn :-)

Ik ben nu dus officieel aangemeld - net geen jaar nadat ik aangekomen ben... Foei. En nu maar afwachten of ik uitgenodigd wordt op chique recepties-met-de-belgische-minister-van-iets of knusse friet-met-stoofvlees-feestjes of gezamelijk brabanconne-zing-stondes.

En vooral dringend een paspoort aanvragen, zodat ik niet nog een keer met een ongeldig paspoort op de luchthaven sta.

Vreemd

Om mijn dossier bij de Belgische ambassade in orde te maken, hebben ze nog een kopie van mijn identiteitskaart nodig, en een document van de Duitse overheid dat bevestigt dat ik Belg ben.

Euh?

Is een kopie van mijn identiteitskaart niet genoeg bewijs? Of zou het niet logisch zijn dat de Belgische ambassade gewoon weet dat ik Belg ben? Hebben ze daar echt de Duitse overheid voor nodig?

Zondag in Hamburg

Een typische zondag in Hamburg begint met een uitgebreid ontbijt, kaas en worst voor de man des huizes, chocoladekorreltjes en choco voor de vrouw. En beide eten graag een boterham met uit Vlaanderen geïmporteerde speculaaspasta.

Bemerkt ook het ronde brood in het midden: ik heb mijn eerste zelfgebakken brood gemaakt! Rozijnenbrood, het rook zo lekker dat ik niet het geduld had om eerst de camera te halen en dan pas te proeven.


Na het ontbijt wordt er dan eerst geskypet met Nieuw-Zeeland, en wanneer Nieuw-Zeeland gaat slapen, gaat Hamburg naar de fitness. Eerst de speculaaspasta er weer af sporten en dan uitgebreid sauna en platte rust met de krant. Terug thuis hebben we dan weer honger, en dan eten we warme Pflaumenstrudel,

terwijl we "Sendung mit der Maus" kijken.
De "Sendung mit der Maus" is een kinderprogramma, maar de gemiddelde leeftijd van de kijkers schijnt bij 39 te liggen - vooral omdat ouders en grootouders meekijken met de kinderen natuurlijk. Maar het is echt ook voor volwassenen nog leuk: elke aflevering wordt er "iets ingewikkelds" uitgelegd op kindermaat, maar zonder kinderachtig of overdreven sensationeel te doen. Vaak gaat het over hoe dingen gemaakt worden en wordt er uitgebreid en met vertraagde beelden getoond hoe het productieproces werkt - volgens mij zeker goed om kleine kindjes tot ingenieursstudies te motiveren. En voor afgestudeerde ingenieurs is het ook nog leuk, want wij proberen zo snel mogelijk te raden wat er deze keer gemaakt wordt - dat vertellen ze namelijk niet elke keer in het begin. Vandaag heb ik zo geleerd hoe een fietsketting precies gemaakt wordt! Dat begint dan met grote machines die de verschillende stukjes van zo'n kettingdeeltje maken, maar het gaat ook over metaal harden door verhitting en afkoeling, over schuren met zand en olie, over hoe die ketting uiteindelijk machinaal in elkaar gezet wordt,...

Maar TV kijken blijft beperkt tot Sendung mit der Maus, daarna moeten de huishoudelijke klussen gebeuren. Falk repareert fietsen of vijst een nieuw Ikea-krukje in elkaar (zodat ik ook aan de bovenste plank van de kast kan), en ik schilder het nieuwe kruidenrekje en krukje in een leukere kleur.

En joepie, daarna is het weer tijd voor eten - deze keer het avondeten.
En als tussendoor ook het eten van morgen al klaargemaakt is en de was opgehangen, blijft nog een beetje avond over, en daar ga ik nu van genieten.

Crisis

Het volledige research-instituut van Philips in Aken wordt gesloten. Dat nieuws kwam als een donderslag bij heldere hemel, en dus mogen 270 andere voornaam.achternaam@philips.com-mensen vanavond aan hun familie uitleggen dat ze over 6 maand wellicht werkloos zijn. Dan lijkt "de crisis" plots erg dichtbij.

Vakantie aan de Baltische Zee

Kitesurfen aan de Baltische Zee, dat was het plan. Helaas is surfen een sport met bepaalde randvoorwaarden, meer bepaald wind. En die was er haast niet. Maar we hebben ons niet verveeld.

Rondom ons knusse huisje was er tuin genoeg om te luieren en boeken te lezen:

Terwijl de verwoede surfliefhebbers (waarmee we op vakantie waren) wanhopig aan de kustlijn zaten te wachten op wind,


konden wij gaan fietsen door de duinen,


strandbabe spelen


of de obligate romantische zonsondergang fotograferen.


Eigenlijk ben ik geen strand-vakantie-mens, maar hier zijn het strand en de architectuur
toch net iets charmanter dan in Oostende...

En verder vond ik het vooral opvallend dat deze vakantie helemaal mijn "klassieke vakantie" was: met een paar vrienden een huisje huren, veel tijd besteden aan samen koken en aan tafel zitten, 's avonds gezelschapsspelletjes spelen en vooral veel babbelen.
Maar dan deze keer niet met vrienden die ik sinds jaar en dag ken, maar met 5 mensen van wiens bestaan ik een jaar geleden nog niets wist...

radiostilte

Ja, het is hier nogal stil, he. Maar vanaf morgen ben ik weer voor een paar daagjes alleen in Hamburg, ik beloof beterschap, dan komt er weer wat.

Even persoonlijk

In principe vermijd ik op deze blog mededelingen die erg persoonlijk of werk-gerelateerd zijn, maar af en toe mag een uitzondering wel. Zoals deze: ik ben niet op mijn eentje op vakantie, hij heet Falk en ik ben erg gelukkig.


(En eigenlijk kon je dat ook in de vorige drie posts al lezen.)

Als wij vandaag samen een terrasje zouden doen...

... dan zou ik natuurlijk weer een hoop over Hamburg en Duitsland te vertellen hebben, al vind ik dan momenteel niet altijd de tijd om mijn blog te updaten. Ik zou bijvoorbeeld vertellen:

• Dat ik weer bezoek had! Jan Frederik was er een avondje op doorreis en Johan voor een heel weekend, met lekker uit eten met uitzicht op de haven (onder meer tonijn gemarineerd in cacao, geitenkaasmousse met wakame-zeewier en geconfijte kerstomaten als dessert - ook Duitsers hebben gastronomie), een stadswandeling in zonnig decor en het beetje het kind uithangen op de speeltuin en in de metro-bestuurder-simulator, barbecuen in het park en bootjevaren / vogels opjagen op de Alster.

• Dat Hamburg de 23ste beste stad ter wereld is! Volgens een of ander onnozel lijstje dan toch. Daarmee staan we nog 3 plaatsen onder Auckland, maar ik ga in december zelf wel eens kijken of dat terecht is. In de tussentijd heb ik Hamburg nog wel genoeg nieuws te ontdekken...
  

• Dat het soms niet makkelijk is als Belg in Duitsland. De grapjes over frituren en de misverstanden over Belgisch spreken, kan ik doorgaans wel counteren. Maar die reeks ontsnappingen uit de verschillende gevangenissen hebben helaas hun weg in de Duitse media gevonden, en daarbij voelde ik me machteloos om mijn vaderland nog te verdedigen. Als je langs een gevangenis passeert dezer dagen, controleer je dan voor mij even of de voordeur op slot zit? Mijn collega's hebben al lol genoeg gehad intussen.
  

• Dat wansmakelijke verhalen over de Belgische justitie gelukkig niet in de Duitse media geraken, omdat ze hier nu genoeg te doen hebben met hun eigen verkiezingskoorts. Daarin hebben ze bovendien hun eigen vreselijke schandaal met verkwisting van belastingsgeld en de daarbij horende verontwaardigde boze meningen: de minister van volksgezondheid is met haar dienstauto op vakantie geweest naar Spanje. Ze moest daar ook wel een paar bezoeken in functie afleggen en auto's huren of heen en weer vliegen is duurder, maar toch wordt het schijnbaar als een ongeoorloofd voordeel beschouwd. Stel je voor! Met de dienstauto! Wat een machtsmisbruik! Dat zou een Belgisch minister nu nooit doen! Die eisen namelijk eerder een straaljet van het leger op. Of moeten wel het vliegtuig (op kosten van het waals parlement) nemen, want met de auto kom je niet vanuit belgie in Yosemite park. En mevrouw de ex-burgemeester van Hoei zal ook wel niet met haar dienstauto naar Peking, Benin en Ecuador geweest zijn. (Neenee, ik ben niet van plan om de verzuurde zeurende burger uit te hangen die vanop de zijlijnt krijst dat alle politici bedriegers zijn, maar soms word je gewoon even een beetje moedeloos. En de normen van het politiek fatsoen liggen naar mijn aanvoelen in Duitsland nog net iets hoger dan in België.)

• En dat er voor mij weer wat vakantie'tjes aankomen: vanaf volgende donderdag tot de dinsdag erna ben ik in België en een week later ga ik waarschijnlijk kite-surfen aan de Baltische Zee!
  

Verandering in huis

Nadat ik me in februari en maart behoorlijk had beziggehouden met de inrichting van mijn nieuwe appartement, waren mijn inspanningen op dat gebied behoorlijk in elkaar gezakt (op mijn gepruts met de kapotte keukenlamp na). De afgelopen weken heb ik echter weer een en ander in elkaar gezet.

Eerst was de kast in de berging aan de beurt. Voor ik mijn meubels ging kopen, had ik netjes alles opgemeten en dus ook de berging: 80 cm breed. Perfect! Ikea's Gorm stellingkast is namelijk 79 cm breed! Pas na het in elkaar vijzen heb ik gemerkt dat er zoiets bestaat als plinten. En dat ik misschien beter de afstand tussen de plinten opgemeten had. Die kast paste dus al sinds februari dan maar op een andere manier in de berging, waardoor ik er maar heel weinig ruimte overhad. Gelukkig krijg ik sinds enkele jaren van mijn papa elk jaar een stukje gereedschapskist en lag er vorig jaar al een zaag onder de kerstboom.

Het past perfect! En trots dat ik ben! :-)

Het volgende punt op de agenda was de verlichting: keuken, slaap- en badkamer hadden al een lamp gekregen, maar in de woon- en eetkamer was het nog steeds maar triest gesteld met een bungelend peertje (uiteraard wel een philips-spaarlamp-peertje). Na een uitputtende tocht langs gespecialiseerde lichtwinkels in Hamburg en omstreken (van 10u 's morgens tot 10u 's avonds onderweg en minstens 1000 lampen gezien), vond ik gelukkig ook die twee prachtstukken waarnaar ik onbewust op zoek geweest was.

Voor het ophangen heb ik deze keer wel hulp gekregen en op één draadje na (dat we nog gaan verstoppen), ziet het er prachtig uit.

Ongelooflijk wat een verschil zo'n paar lampen in je huis kunnen maken ;-)

Wort des Tages: Fußbodenleisten (plinten), FehlERstromschutzschalter of FI-Schalter (verliesstroomschakelaar), Zweisamkeit ("het samenzijn" volgens het woordenboek, maar eigenlijk is er geen vertaling - zoals Einsamkeit eenzaamheid betekent, is Zweisamkeit het woord voor het fijne gevoel wanneer je met z'n tweetjes bent)

Niet meer alleen

Ik heb mijn unieke status verloren: er werkt nu een tweede vrouw in mijn afdeling bij Philips. De mannen wachten vol spanning af of wij nu met z'n tweeen de hele tijd gaan roddelen, samen naar het toilet gaan en giechelen.

Uit de oude doos

't Is al weer een maand geleden, maar toch nog even enkele fotootjes. Wie houdt er daar de Philips-vlag vast op de teamfoto voor de loopwedstrijd?
Inderdaad, dat kan je niet zien, want de resolutie is te slecht, maar ik zit helemaal rechts.
En wie loopt er hier in een blits T-shirt bijna over de finish-lijn (met de vlag onder de arm geklemd)?
Jaja, Liesbet is flink aan het netwerken in de firma, hoor!

Ik ben terug

Zo, al weer een paar dagen terug in de Heimat. Wat kunnen we over Portugal vertellen? Dat er in auto's ingebroken wordt, is misschien geen heel genuanceerd beeld. Dus kan ik ook nog toevoegen dat Coimbra een fantastische universiteitsbibliotheek heeft. Ze ziet er zo uit:

Vol heel oude boeken, en die zijn bedreigd door temperatuurschommelingen, vochtigheid en papiervretende beestjes. Maar de oude Coimbranen wisten al hoe ze hun bibliotheek konden beschermen: dikke muren die warmte en koude buiten houden en veel hout dat overbodig vocht opneemt. De meest innovatieve oplossing hebben ze voor de beestjes: er woont een zwerm vleermuizen in de hoogste boekenkasten, die 's nachts alle beestjes verorberen.
Behalve de bibliotheek, hebben we ook nog een prachtige boekenwinkel bezocht met deze leuke trap:en heb ik ook eindelijk weer tijd gevonden om wat boeken te lezen. Lettertjes-vakantie dus. Met ook de nodige porties zee, zon, cultuursnuifjes en gastronomie (soms lekker, ook wel eens werkelijk heel slecht - bestel maar nooit toast van het huis).
En nu alweer drie dagen blij in Hamburg, maar hier voelt het ook nog altijd een beetje als vakantie. Zo ben ik deze week voor het eerst in mijn leven gaan zeilen en heb ik voor het eerst een heel flesje bier leeggedronken!

Ik ben weg

Na een druk jaar waarin ik drie keer verhuisd ben, gedoctoreerd heb, in een nieuwe job gestart ben, een ontslag-golf doorgesparteld ben en geëmigreerd ben, is een week vakantie meer dan welkom.
Niks Liesbet werkt in Hamburg dus de komende week, wel Liesbet luiert in Porto. Tschüss!

Wort des Tages: 2 Kilometer zurücklegen (2 kilometer afleggen), Zecke (teek), Zar (tsaar), Rentier (rendier), Rüssel (slurf), Höcker (bult, van een kameel bv), Meerschweinchen (cavia), Stachelschwein (stekelvarken) - ik was in de dierentuin, valt het op? (Als ik terugben, komen er fotootjes van schattige baby-olifantjes.) En intussen leer ik de Hamburgers ook wat Nederlands, de ene begroet me al netjes met "Hoi", de andere gebruikt "Toedeloe" als afscheidsgroet.

De afgelopen weken in woord en beeld

Er kwamen hier al een poosje geen langere berichten meer, niet omdat er niks te vertellen valt, wel omdat ik het behoorlijk druk had met sociale activiteit en pre-release periode op het werk. De sociale activiteit was geconcentreerd op mijn oude vaderland: maar liefst 3 keer bezoek op 2 weken!

Eerst was de medische helft van het de jongste generatie Rommens op bezoek: 3 dagen Hamburg met Karlien en Margot was champagne met aardbeien,

de toerist uithangen,

lachen met de Duitsers en hun voorliefde voor regeltjes en wetten ("Beschermd groengebied naar groenwetgeving van 18 oktober 1957. Hondenspeelzone, par 5, alinea 3, regel 1 van de hondenwet. Niet voor gevaarlijke honden zoals beschreven in de hondenwetgeving."),maar wel genieten van hun rijkelijke aanbod aan heerlijke theesoorten,
broodjes vis eten aan de haven,
auto's kijken,
en vooral veel lachen, bijbabbelen en genieten. Drie dagen later stond een blootvoetse bijna-Scandinaaf voor de deur. Een Blitzbezoekje van een avond, maar dan wel op de bijna-langste-dag-van-het-jaar, zodat die toch nog lang genoeg was om wat leuks te doen. Met prachtig weer en veel bekijks onderweg, want Jan Frederik vindt schoenen op vakantie volkomen overbodig.
(Nee, de foto is niet authentiek.)

En een week later had ik weer een leuke reden om verlof te nemen, want toen kwam Stijn (mijn thesisbegeleider en ex-collega uit Gasthuisberg) op visite. We hebben het lokale Louvre ontdekt,
ik heb geleerd hoe een radar eruit ziet, wat een droogdok is en wat overstag gaan betekent,

en een keertje een nachtelijk bezoek aan de Reeperbahn (dat is waar de Beatles begonnen, en ook nog meer...)!
Behalve voor de leuke dagen, ben ik mijn bezoek bovendien ook dankbaar voor de bloemetjes die plots op tafel stonden, de rommel die was opgeruimd, de afwas die weer proper werd en de lamp die opengevezen raakte ! En natuurlijk, Karlien en Stijn, dankje voor de foto's!