Huisje tuintje boompje - baby?!

Huisje en tuintje in december, boom in februari - dat is eigenlijk allemaal niet zo belangrijk. Als alles goed gaat, komt de volgende stap in het gesettlede leven in maart!

Tja, wat zal ik erover vertellen? Behalve dat we super-blij zijn en het super-geweldig is. We zijn 19 weken ver, de kleine hummel is van een zwart puntje al tot een duidelijk herkenbaar mini-mensje van zo'n 22cm groot gegroeid.  Op de echo's demonstreert hij vlijtig aerobics, en sinds dit weekend voel ik ook iets bewegen in mijn buik.  Dat is goed, want voordien had ik toch nog een beetje twijfel: daar zit zo'n ding te spartelen in míjn buik en ik voel daar niks van? Ik vind het verdacht, maar met een job in de medische-beeldvormingsindustrie moet ik vermoedelijk maar geloof hechten aan die echo-toestellen (tot nu toe nog geen echo met een Philips-toestel gehad - dat zou me meer overtuigen).

Ah ja, wie bij de vorige alinea over "hij" struikelde: we hebben zijn privacy voorlopig nog niet geschonden, maar gewoon zo beslist dat het een "hij" is.  Op basis van nieuwe feiten (voor of na de geboorte) zullen we misschien nog van idee veranderen.  Maar altijd over "het" praten is ook maar onpersoonlijk.

Hij was in zijn eerste maanden een bescheiden ventje, lange tijd onvindbaar voor zwangerschapstests en nadien ook heel onopvallend voor mij: misselijkheid?  rare eetgewoontes? stemmingswisselingen?  nee hoor.  (Dat van die stemmingswisselingen moet ik misschien nog even bij Falk checken.)
Daardoor weten we ook niet zo precies wanneer de beslissende botsing in mijn buik plaatsvond en is de geplande geboortedatum al behoorlijk heen en weer geschoven.  Tot mijn gynaecoloog de knoop doorgehakte en besliste dat het 31 maart wordt.  Sindsdien houdt de kleine zich ook perfect aan de groeicurves en ontwikkelingsstappen, dus dat lijkt goed te kloppen.  We zouden de baby trouwens erg dankbaar zijn als hij zich netjes aan de planning houdt: 31 maart is de eerste dag van de paasvakantie, want handig is met ouders die in het onderwijs staan.

Maar dat lijkt nog heel veraf, eerst ga ik nog ontdekken hoe het leven met 10 kilo meer is, hoe lang ik mijn buik nog de 20 km woon-werk-fietstocht meegesleept krijg, en alle andere zwangerschapsavonturen...

huisje tuintje - boompje

Huisje en tuintje hadden we dus in december gekocht.  Maar er hoort volgens het spreekwoord ook een boom bij natuurlijk.  Nu staan er wel al serieuze bomen in de tuin - ze doen wedstrijdje zon vangen en de vorige eigenaars hadden niet zo'n groene vingers, dus wij hebben lekker de hoogste van de hele buurt.  De buren wijzen ons daar regelmatig op...

Goed, een echte "eigen" boom dus.  Gelukkig kunnen we ook in dit soort situaties op onze werkgever rekenen.  Philips heeft een zeer goede bedrijfsarts, een ijverige bedrijfsraad (heet dat zo?  personeelsvertegenwoording is dat) en technische ondersteuning.  Die hebben in januari ontdekt dat de ficus benjamina giftig is.  Ken je de Benjamina?  In het Nederlands heet hij blijkbaar "treurvijg".  hij is erg populair als kamer- en buro-plant, ik heb er ook lange tijd een op mijn kot gehad.  Bij Ikea verkopen ze er massa's. Maar blijkbaar dus zo giftig, dat ze zo snel mogelijk verwijderd moesten worden.
Een heuse benjamina-genocide begon...  Al die mooie bomen en planten in de container, inclusief stoottroepen die de buro's kwamen controleren. 

Nu stond er een erg mooi exemplaar in een van de vergaderlokalen.  Een collega met een groen hart kon niet aanzien dat deze boom ook omgebracht zou worden, dus liet ze hem onderduiken in een ander lokaal in de hoop snel een beter onderduikadres te vinden.
Zelf mee naar huis nemen kon ze niet, de boom was al tegen de 3 meter hoog.  Maar mij en Falk kreeg ze wel overtuigd, ons plafond in het lagere deel van de woonkamer is namelijk hoog genoeg.

Boom en collega (nee, haar gezicht ziet er niet zo uit, dat is voor de anonimiteit enzo)

Geen tijd te verliezen, de boom moest geevacueerd.  Alleen, hoe moest die boom hierheen?  Ik vervoer veel op de fiets, maar dat was toch te lastig.  En ik kende de auto van de collega, een Mercedes A Klasse.  Niet zo groot.  Tenminste geen 3 meter met pot en aarde.
Maar zij beweerde dat dat ging lukken, dus smokkelden we vrijdagavond laat de plant van de derde verdieping naar beneden.  (noot: smokkelen is alleen voor de dramatische toets, we deden niets verbodens, we mochten de giftige planten namelijk wel mee naar huis nemen.)  Collega opende het dak van de auto (aha, dat was haar truck), we tilden de plant met pot en al voorzichtig door het dak in de auto en waren klaar om te vertrekken.
In de rijles heb ik alleen geleerd dat je niks zijlings en weinig achter je auto mag laten uitsteken, maar in de hoogte?  

Auto en boom

Het was een bar koude februari-avond, dus ging de verwarming volop aan.  Ondanks het open dak werd het behaaglijk warm, met af en toe een fris windje en het ruisen van de blaadjes boven ons hoofd.  Heel gezellig en aan een minstens zo gezellig slakkentempo reden we naar Norderstedt.  Dat gaf de bewoners van Hamburg uitgebreid de tijd ons aan te staren, blijkbaar rijden er niet zo vaak bomen voorbij in Noord-Hamburg.  Zelden zo veel bekijks gehad.

En zo kregen we de boom veilig tot in huis, hij had dan nog een beetje post-traumatische stress van de kou en de verhuis.  Het was voor hem ook niet zo fijn dat we pas nadien het plafond geschilderd hebben, maar alle witte blaadjes zijn intussen afgevallen en door frisse groene vervangen en al het stof is eraf gedoucht.

En ik zit mooi onder een bladerdak in de zetel.

Mijn oma is cool

Dit weekend komen mama, tante en oma op bezoek.  Oma en mama blijven dan nog een paar dagen in ons nieuwe huis logeren en dus had ik hen alvast een infobroschure gestuurd.

Daarnet ging de telefoon, 't was oma.  "Ja goeiedag mevrouw, hier mit Jacqueline R***.  Ik zou graag een kamer reserveren voor 1-3 juli, is dat nog mogelijk?"
:-)  Mijn oma snapt mijn grapjes, mijn oma is cool :-)

Verbouwen

Aan mijn blog te zien, doe ik de laatste tijd helemaal niks meer.  Dat is natuurlijk niet zo, maar mijn activiteiten zijn wel grotendeels beperkt tot overdag werken, in het weekend en 2-3 avonden per week verbouwen - de andere avonden zijn er om de was te doen en administratie te regelen of verbouwmateriaal te kopen.  Dat is redelijk vermoeiend, dus ik ben vandaag lui en beperkt me grotendeels tot fotootjes.

Stap 1 na het hebben van het huis: zorgen dat er steeds minder huis overblijft, door overal te boren, frezen en kappen.

Ja, inderdaad: op de eerste foto diegene die het echte werk doet, op de tweede diegene die gewoon even voor de foto poseert met de mega-boor.

 Het gevolg van stap 1: het afgebroken deeltje huis verspreidt zich in de vorm van fijn stof over al de rest van huis. 

Dat is dan waar ik momenteel vooral mee bezig ben: stofzuigen, dweilen.  En dan opnieuw, want tegen dat ik aan kamer 5 ben, is kamer 1 alweer onder een nieuw laagje stof bedekt, wat door het poetsen weer rondgedwarreld werd.  Onze arme stofzuiger kan het amper aan en ligt na een uur altijd een poosje buiten strijd wegens oververhitting.

Maar gelukkig krijgen we morele ondersteuning van zus Ine en petekind Andreas,...

helpende-handen-ondersteuning van een paar vrienden (zie de vijf borden ipv twee) en calorierijke ondersteuning van de diverse eten-bezorg-services uit Norderstedt.

 Hier bijvoorbeeld "curry in a hurry", zeer lekker, maar wel oorzaak van mijn eerste werkongeval tot nu toe: snee in de vinger door de scherpe aluminium etensbakjes.

Dat was het voorlopig vanop de bouwwerf, ik ga eens kijken of de stofzuiger weer tot leven kan wekken...

 

Kerstvakantie

Zo zag mijn kerstvakantie eruit:

1. Woensdag 21 december: Hamburg --> Dresden
Dit jaar was Kerst bij Falks ouders gepland.  We kwamen aan om 14:55.  Vijf minuten later belde mijn zusje dat Andreas waarschijnlijk de volgende dag geboren zou worden...  Ik had met Ine afgesproken dat ze mij een seintje zou geven als mijn metekindje eraan kwam.   Dus kon ik meteen een klein valiesje pakken en uitzoeken hoe ik zo snel mogelijk westwaarts kon raken. 

2. Donderdag 22 december: Dresden --> Leuven
Weet je nog, 22 december?  Dat was die dag dat de mannen van de NMBS weer geen goesting hadden om te werken.  Het was waarschijnlijk veel gezelliger thuis bij de kerstboom, of ze moesten nog cadeautjes gaan kopen ofzo, in elk geval: staking.  Dat is dus niet zo tof als je zo snel mogelijk naar huis wil.  Gelukkig was er Eurolines, de internationale busmaatschappij.  Ik was wel niet de enige met dat idee, dus de snelle verbinding via Keulen was uitverkocht, maar 's avonds kon ik nog via Düsseldorf naar Brussel.  Met veel vertraging kwam ik tegen middernacht in Brussel Noord aan - niet meteen de gezelligste plek van het land, maar gelukkig kwam papa me daar met de auto halen.  De hele tijd onderweg had ik mijn gsm dicht bij me te houden om toch maar geen berichtje te missen, maar toen ik thuis kwam, was er nog geen nieuws.
Dat liet echter niet lang op zich wachten: amper een kwartier nadat ik toekwam, kwam het verlossende telefoontje: Andreas was er!  Vrijdag ben ik Andreas en de kersverse mama & papa dan drie keer gaan bezoeken, want lang kon ik niet blijven...

3. Zaterdag 24 december: Leuven --> Dresden
... het was namelijk al bijna kerstavond en daar werd ik bij Falks familie verwacht voor de zelfgemaakte worst met zuurkool.  Op feestdagen wordt het NMBS-personeel gelukkig meer betaald en dan staken ze niet, dus ik raakte zonder problemen in acht uur tijd in Dresden, mooi op tijd voor Kerstavond.  Kerstdag werd ook nog gevierd, en op tweede Kerst moesten we er dan al weer vandoor.

4. Maandag 26 december: Dresden --> Hamburg
We hadden een goede reden om eventjes terug naar Hamburg te gaan want...

5. Dinsdag 27 december: Hamburg --> Norderstedt --> Hamburg
... dinsdag om 16:00 werden we bij de notaris verwacht om het aankoopcontact van ons huis te tekenen!  Exact (op de minuuut) twee weken nadat we het voor de eerste keer gezien hebben.  Dat waren drukke en spannende twee weken.  Genoeg stof voor een volgende blogpost.  Nu wel al een fotootje:

Nee, de auto hoort er niet bij.

6. Vrijdag 29 december: Hamburg --> Leuven
Met een dag vertraging (Falk was ziek) weer de trein op, helaas werd ik toen onderweg ziek.  Een rottige treinreis dus, ook nog wat vertraging, en ik was heel blij toen we eindelijk in Kessel-Lo waren, na 3600 km trein in 9 dagen.
Net op tijd voor het oudejaarsfeestje met de ex-krekels en aanhang, kon ik weer uit bed.  Ik heb deze keer wel met hoestsiroop en thee op het nieuwe jaar getoast in plaats van met champagne.  De dagen erna hebben we het sociale programma dan maar iets rustiger gehouden dan bij onze gewone Leuven-bezoekjes.  We hebben ons dan maar bezig gehouden met huisinrichting plannen, trappen bekijken, vloeren kiezen,...  En veel Andreas gaan knuffelen natuurlijk!

7. Zaterdag 6 januari: Leuven --> Hamburg
En morgen gaan we weer naar huis.  Kerstvakantie gedaan.