En toen was het weer Pasen...

Mijn laatste melding hier was van Pasen 2013: toen volgende een jaar radiostilte.  Wat er in die tijd gebeurd is?  Ach, de laatste eenzame ziel die hier nog leest, weet dat wellicht allemaal al, maar toch nog even voor de volledigheid: Falk en ik werden mama en papa en een paar maand later ook officieel man en vrouw.  In november begon ik weer te werken en intussen is het leven met kind al bijna routine.

Verhaaltje 1: baby wordt geboren

De baby vond het gezellig in mijn buik en hij wou er niet uit.  Op 31 maart was hij verwacht, maar toen waren er nog niet de minste aanwijzingen dat hij er gauw uit wou.  Op 7 april besliste de arts dat we een handje moesten helpen omdat het vruchtwater te weinig werd.  's Namiddag opname in het ziekenhuis dus en een pilletje om de weeën op gang te trekken.  Dat werkte wel, en dus waren we tegen de vroege ochtend van 8 april ver genoeg gevorderd om naar de verloskamer te gaan.  

Na een paar controles daar mochten we nog een stukje gaan wandelen, wat helpt om de bevalling te laten vooruitgaan (of misschien is dat een verhaaltje van de gynaecoloog en is het gewoon bezigheidstherapie voor de ouders).  En dan liepen we dus wat door de gangen en tuin van het ziekenhuis en telkens ik een wee kreeg, ging ik aan Falk hangen en een beetje puffen - zoals we het voordien van de vroedvrouw geleerd hadden.  Ging allemaal prima, maar ik vroeg me toen toch af wat de bezoekers en andere patiënten daarvan vonden? Dus als je ooit zoiets in de gang van het ziekenhuis ziet: geen zorgen maken, die vrouw is dan gewoon aan het bevallen.

Toen we terug in verloskamer waren, bleken de harttonen van de baby niet optimaal en om een lang verhaal kort te maken: na een paar uur werd het dan toch een keizersnee.  Afgezien van het feit dat ik niet snel genoeg op de verdoving reageerde en daardoor wel een heel hoge dosis nodig was om mij uit te schakelen, liep alles prima en lag de kleine baby (een jongetje, maar dat wisten we voordien al) al snel gezond en wel op Falks buik uit te rusten.  Dat is mij tenminste verteld, want ik lag dus heel diep in dromenland en het duurde wel even voor ik weer wakker was.

Zolang moest de baby ook op een naam wachten, want we hadden dat eigenlijk nog niet voordien beslist.  We hadden nog twee alternatieve namen en wouden wachten met kiezen tot we konden zien wat het beste paste: dat werd Matthias!  Vermits hij zijn naam pas een paar uur na de geboorte kreeg, stond oorspronkelijk op zijn papieren in het ziekenhuis enkel de achternaam en werd onze zoon door de verpleging daarom netjes met mijnheer Uhlemann aangesproken.

Liesbet is mama

Tegen de middag waren we alledrie weer op onze kamer in het ziekenhuis: in het ziekenhuis waar wij waren, kan je een "familiekamer" krijgen, waarin de papa de hele tijd kan blijven en zijn eigen bed heeft.  Daardoor was ons huis leeg en werd dan hotel voor de familie.  Nadat ik tegen de middag mijn familie gebeld had, lieten mama, papa en zus Leen alles liggen waar ze mee bezig waren, stapten in de auto en waren 's avonds in Hamburg.  Daar was ik wel heel erg blij om, de familie in de buurt te hebben maakte op dat moment het geluk compleet.  Mama en papa bleven nog een week om ons te verwennen, zus Lore kocht zich spontaan een vliegtuigticket om de baby te komen bekijken en even later liet ook zus Ine zich niet door de afstand afschrikken en reed helemaal alleen zaterdagmorgen op een ontiegelijk uur naar Hamburg om zondagmorgen al weer terug te moeten.  

Verhaaltje 2: de eerste weken met Matthias

Duitsland en België hebben wel paar markante verschillen als het over baby's krijgen gaat.  Om te beginnen is er het zwangerschapsverlof: in België 14 weken, waardoor de meeste vrouwen weinig weken voor de geboorte nemen.  In Duitsland heb je 6 weken voor en 8 weken na de bevalling.  Die 6 weken was voor mij, met een onbezorgde en probleemloze zwangerschap, een luxe.  En niemand in Duitsland neemt ook maar echt 8 weken na de geboorte, want daarna heb je recht op 3 jaar ouderschapsverlof waarvan 1 jaar betaald (aan 2/3 van je laatste nettoloon).  Ook de papa heeft recht op een paar maand ouderschapsverlof.  Wij hebben het zo geregeld dat Falk de eerste maand na de geboorte mee thuis bleef en dat was met keizersnee de juiste beslissing, want het duurde een paar weken voor ik weer enigszins op de benen was.  We hadden afgesproken dat ik weer ging werken als Matthias 7 maand was, en vermits in april november nog oneindig ver weg leek, had ik dus het gevoel aan een heel lange babypauze te beginnen.

Een ander verschil met België is het systeem met gynaecoloog en vroedvrouw.  Voor zover ik weet, is het in België vaak zo dat je eigen gynaecoloog de geboorte doet.  Dat is hier helemaal niet zo: voor alles voor en na de geboorte ga je naar je eigen gynaecoloog, de geboorte doet de gynaecoloog in het ziekenhuis die toevallig dienst heeft.  Maar de rol van de vroedvrouw is hier groter: wij hadden het systeem, waarbij ik vanaf het begin van de zwangerschap afwisselend bij de gynaecoloog en een zelfstandige vroedvrouw op controle ging en die vroedvrouw dan ook de bevalling deed.  Zij doet dan ook de hele bevalling en haalt de gynaecoloog van het ziekenhuis er enkel bij als er problemen zijn en bij het moment, waar de baby er echt uit komt.  En in de tijd na de bevalling komt zij aan huis voor de nazorg en om te helpen met de zorg voor de baby.

Voor dat systeem betaal je extra (500 euro, waarvan mijn ziekenkas 250 euro betaald heeft), maar wat ons betreft was het dat meer dan waard.  Door de controles vooraf kende ik mijn vroedvrouw en vooral: zij kende mij.  Dat maakte dat ik me tijdens de bevalling op mijn gemak voelde en dat ik, in tegenstelling tot wat vele andere vrouwen overkomt, de noodoperatie-keizersnee geen traumatische ervaring was.   En op een of andere manier vind ik het een fijn idee dat Matthias nadat hij uit de buik gehaald was meteen in Katharina's handen lag en ik weet bij wie hij de eerste levensminuten heeft doorgebracht.  En de eerste weken met Matthias kwam Katharina dan ook vaak op bezoek en waren we al snel professionals in pampers wisselen en badjes geven.  En als ik weer zwanger word, weet ik al wie ik als eerste bel...

En nu zou ik natuurlijk wat fotootjes moeten plaatsen van de eerste maanden.  In tegenstelling tot bartje die amper foto's maakt, heb ik een paar duizend van het laatste jaar. Maar niet alleen wil mijn man geen foto's van hem op de blog, hij wil dat ook niet te veel van onze zoon.  En eigenlijk heeft hij wel gelijk, dus helaas...  Je zal gewoon van mij moeten geloven dat Matthias een prachtige, mooie, lieve, leuke, schattige baby is - zoals elke mama van haar kindje vindt.  Ik kan natuurlijk foto's van mij tonen uit die eerste maanden, maar dat is dan weer minder mooi en schattig, dus dat ga ik maar laten.

Verder hebben we die eerste tijd goed overleefd: zoals voor alle jonge ouders kunnen we hier lange verhalen typen met als samenvatting: Matthias was een goede slaper en eter.  En wij namen de raad van mijn papa ter harte: zolang ze klein zijn, kan je zo probleemloos overal mee naartoe nemen, geniet ervan zolang ze nog niet kruipen.  En dus waren we vrij veel onderweg en vond Matthias dat inderdaad geen probleem en waren de oma's, opa's en overgrootouders blij de kleine pruts te zien.

njkbknnnn/lnntuyfhhllp  (Matthias wou ook wat zeggen, dus dat was het dan voor vandaag.  

.Eens k,,,ijken of ik e  / r in slaag voor Pasen 2015 verder te schrijven...)