Andreas

Op 22 december is Andreas geboren, de mooiste baby van de wereld.  Een hele eer dus dat ik zijn meter mag zijn. 

Op tijd in België te raken voor hij geboren was, was een race tegen de klok - maar dat waren de laatste 14 dagen eigenlijk de hele tijd. Daarover meer in een volgend berichtje.

Nerd-Huishouden

Wij hebben dan wel geen auto en we wonen in een goedkope buurt in Hamburg, maar dat compenseren we met andere dingen, bijvoorbeeld:

• een plantbewateringsystem.  Op het terras krijgen de planten automatisch water, dankzij een groot reservoir aan regenwater (illegale tap van de regenpijp), een klein reservoir op grote hoogte, een pomp en wat electronica tussen de twee en keramische kegeltjes.  
• computergestuurde gordijnen in de woonkamer.  Motortje, rolluiklint, fles gevuld met zand als tegengewicht en een timer.  Dat is het basismodel, wat er voor zorgt dat ik geen gordijnen hoef open en dicht te doen.  Het is niet uit luiheid ontstaan, maar wel omdat Falk in de zomer op vakantie ging en wilde zorgen dat de planten wel een beetje zonlicht kregen, maar niet helemaal uitdroogden.  Werkt super, maar onze slaapsofa staat in de woonkamer en we zijn al een paar keer vergeten het mechanisme uit te zetten als er gasten bleven overnachten.  Die schrikken dan een beetje als opeens de gordijnen vanzelf opengaan.  Maar een echte ingenieur weet daar natuurlijk ook iets op: met een magneetsensor, draadloze verbinding en wat solderen hebben we de 'extended version': als het logeerbed opengeklapt is, is de automatische gordijnfunctie uitgeschakeld.
• Staubsie.  Staubsie is een soort huisdier, maar dan praktisch.  Onze automatische stofzuiger is een luxeding, maar een echt schatje...

Komaan onderhandelaars, doorzetten!

Beste Di Rupo en collega's: volhouden nu en die regering vormen en eed afleggen, he!  Ik heb al heel lang met een collega de afspraak dat we in de middagpauze samen frieten gaan eten op de dag dat Belgie een regering heeft, om dat heuglijke feit te vieren. En dat wil ik nu, na vele lange maanden wachten, eindelijk doen.
(Voor Duitsers is de eerste associatie met Belgie "friet".)  
 

Alleen thuis

Zo af en toe moet Falk voor zijn werk de wijde wereld in en ben ik alleen thuis.  En dan heb ik blijkbaar niets beters te doen dan mijn hele kleerkast eens te strijken.

Uit:

 

wordt dan

 

Ha! Zo mooi.  Van zoiets word ik dan gelukkig.  Maar nu ben ik klaar, Falk kan weer naar huis komen, vind ik...

Zoek de verschillen

foto 1:

foto 2:

Het verschil is ongeveer 5 jaar. In oktober 2006 was ik op conferentie in Kopenhagen en hing er  een dagje in vakantie in Malmö aan, waar dit verrassend mooie appartementsgebouw staat.  En dit weekend, november 2011, was ik in Malmö een paar dagen op vakantie bij Anna P. en Anna W., vrienden van Falk en ook al een beetje van mij.

Een ander verschil is dat ik in oktober 2006 nog in Leuven woonde, worstelde met mijn doctoraat en nog wel een beetje van liefdesverdriet afzag.  In 2011 ben ik happy in Hamburg, heb een droomjob en ben verloofd.  Het wordt lastig in de volgende 5 jaar weer zo'n sprong voorwaarts te maken, maar dat hoeft ook niet meer zo nodig.

(En even mijn frustratie luchten: Nog een verschil met 5 jaar geleden: ik heb geleerd dat Duits niet altijd synomiem is met "gründlich und pünktlich" - dankzij de Deutsche Bahn duurde ons weekend weer 4 uur langer dan gepland.)

De mysterieuze reis van mijn portefeuille

Bij Philips hebben we een interne organisatie, die allerlei vrijetijds-activiteiten voor de collega's organiseert, van nog enigszins werk-gerelateerd (lezing of bezoek van een ziekenhuis) tot echt vrijetijd (sporttoernooien, feestjes,...).  Daar zit ik in het comite (wat een goed idee was, want daar heb ik Falk leren kennen).  Een paar weken geleden was het onze zomerbarbecue. Tervoren hadden we een speurtocht per kano gedaan, en omdat ik dat mee georganiseerd had, had ik 300 euro voor kano-huur in mijn portefeuille.  Die portefeuille zat in mijn handtas, en tijdens de barbecue, van 18:00 tot 22:00 ongeveer, lag die handtas in het gebouwtje waar we de barbecue deden.  En dat gebouwtje staat in een park, dus vrij toegankelijk.

Dat ziet er dan ongeveer zo uit:

Bij het opruimen, toen was het al donker, merkte ik dat mijn portefeuille niet meer in mijn handtas zat.  Dus: overal zoeken, vijfmaal de zakken van mijn jas nakijken, mijn hoofd breken over waar ik de portefeuille had kunnen leggen, maar ik wist dat ik hem bij het begin van de barbecue nog had gehad.  De collega's die er nog waren, hebben ijverig meegezocht en met zaklampen de omgeving afgespeurd, vuilzakken doorzocht, maar zonder resultaat.

Ik kon me echt niet voorstellen hoe die portefeuille verdwenen is.  Er lag in het gebouwtje een grote hoop rugzakken en daartussen lag ook mijn handtas.  Er waren de hele tijd mensen van Philips in en rond het gebouwtje.  Dat iemand van ons de portefeuille gestolen had, kon en wou ik me echt niet voorstellen.  Maar dat iemand van buitenaf het aangedurfd zou hebben om zich in die groep van mensen te wagen en daar über-cool een portefeuille uit een handtas te halen...?  Maar goed, de portefeuille was weg en ook bij daglicht de volgende morgen was er niets te vinden...

Bah.  Bankkaarten geblokkeerd en de volgende dag naar de ambassade gebeld.  Daar wisten ze me te vertellen dat ik wel een nieuw identiteitskaart kon krijgen, maar geen rijbewijs.  Schijnbaar kan ik die niet meer via Belgie krijgen, omdat ik in Duitsland woon.  Maar ik zou wel de Duitse overheid moeten bewijzen dat ik recht heb op een rijbewijs en oei, oei, dat was adminstratief heel ingewikkeld en waarschijnlijk moest ik in België documenten ophalen en meer van dat soort zeeeer ergerlijke dingen.  Vooral omdat ik echt niet nog eens in mijn leven een rij-examen wil doen, ik had er al genoeg...

Het hielp een beetje dat mijn collega's de volgende dagen vol medeleven waren en ik mijn frustraties kon delen.  Maar nog veel meer hielp het telefoontje dat ik een dikke week later op het werk kreeg.  Het was de de afdeling "gevonden waardevolle voorwerpen" van de Duitse post.  Die wisten me te vertellen dat mijn portefeuille in een brievenbus in Berlijn gevonden was.  In Berlijn?  Ik woon wel in Hamburg...  Iemand moet dus mijn portefeuille gestolen hebben en heeft die een dag later in een brievenbus in Berlijn gedropt...  Niemand van Philips dus, neem ik aan, want die waren de dag erna weer gewoon op het werk en op en neer naar Berlijn duurt toch een poosje :-)

De Duitse post heeft wel echt zijn best gedaan.  In mijn portefeuille zat mijn Duits orgaanspenderkaartje, waarop mijn adres stond, dus hebben ze de portefeuille daarheen gestuurd (verder waren er geen Duitse identiteitsbewijs-alternatieven).  Helaas heb ik dat kaartje al in mijn eerste woonst ingevuld en was het adres niet meer juist.  Dus heeft de postbode het weer terug naar die dienst gestuurd.  Daar hebben ze dan een beetje verder gezocht, en gezien dat er een visitekaartje van Philips was, waarvan de naam overeenstemde met de (belgische) identiteitskaart.  Dus hebben ze het telefoonnummer daarop maar eens opgebeld.  En de vriendelijke dame aan telefoon heeft voor mij dan meteen even gecontroleerd of mijn rijbewijs er ook nog in zat :-) Vrijdag om 16 u was dat, de volgende morgen lag de portefeuille in mijn brievenbus, natuurlijk zonder geld, maar met alle papieren er in.  Blij, blij, blij!


En nu zelfs nog blijer, ik controleerde daarnet mijn bankrekening en zag dat een heleboel collega's me geld overgeschreven hebben "als bijdrage voor mijn portefeuilleverlies en als bedankje voor het organiseren".  Ik weet niet wie van hen dat georchestreerd heeft, maar word er haast een beetje emotioneel van. Ik zal ook wel nooit weten hoe die portefeuille nu eigenlijk gestolen werd, maar ik weet in elk geval wel dat ik schatten van collega's heb.

Sporen uit mijn verleden

Je moet niet telkens naar Nieuw-Zeeland of Cuba op reis gaan, deze keer blijven Falk en ik dichter bij huis. Drie punten hadden we voor deze vakantie af te werken: de 90ste verjaardag van Falks oma op 13 augustus, het verjaardagsfeest van Falks broer op 27 augustus en het verhuizen van een kast van mijn grootouders naar onze meubel-opslagplaats in Dresden.
Daar hebben we volgend programma uit samengesteld: (1) feestje van de oma; (2) road trip op ons gemakje van Dresden naar Leuven; (3) paar dagen vakantie in Leuven en op het einde de kast inladen; (4) terugrijden naar Dresden en dan daar kast uitladen en verjaardagsfeestje van de broer.

Nu zijn we aan stap (2) beland: Duitsland verkennen. Vandaag waren we in Würzburg, de stad waar ik lang geleden als kind een poosje gewoond heb. In 1988 woonden we met het gezin een paar maanden daar en hoewel dat eigenlijk een haast verwaarloosbaar kort stukje van mijn bestaan was, heb ik er veel herinneringen aan. In mijn hoofd heb ik nog een hoop beelden van de blik uit ons appartement, de ijsjeswinkel, de weg naar de speeltuin,... Doel van vandaag was om te kijken of ik nog iets terug herken van toen.

De straatnaam van ons appartement herinnerde ik me nog. Het zwembad naast ons huis (daar konden we altijd binnenkijken, behalve tijdens het wekelijkse uurtje naaktzwemmen) was gauw gevonden en het huis herkende ik ook meteen. De binnenkoer waar ik me urenlang gespeeld heb, zag er ook nog net zo uit als het beeld wat ik in mijn hoofd had. Achter het huis was een sportveld, waar 20 jaar geleden af en toe kinderanimatie was - mijn favoriet speelgoed zie je op onderstaande foto. Net vandaag was er ook kinderanimatie en hoewel buitenstaanders eigenlijk niet toegelaten waren, mocht ik er toch nog eens heel eventjes mee spelen. Lukte nog steeds, maar niet zo goed als toen ik 8 was.

Volgende uitdaging: proberen de weg naar de kleuterschool terug te vinden, waar ik altijd met mama heen liep om de zusjes af te zetten. Het eerste deel van de weg wist ik nog perfect: naar rechts, de straat over, langs het park waar ik altijd op het muurtje liep en een keer een halve Mark gevonden heb. Verder wist ik het niet meer uit mijn hoofd, maar na nog even rechtdoor kwam een klein steegje me plots toch ietwat bekend voor. We vonden er inderdaad een kleuterschool, of het de juiste was, moet ik dit weekend mama en papa eens vragen.

De ijsjeswinkel kon ik niet terugvinden, daarvan waren er gewoon te veel - ik heb er dan natuurlijk op goed geluk wel twee uitgeprobeerd. We bezochten ook de "Residenz", een paleis waar we ook altijd met gasten naartoe gingen. Ik herinnerde me daar heel levendig aan een "groene kamer" en was trots op mijn geheugen, dat ik me nog herinnerde dat het de laatste kamer aan de linkerkant van de grote zaal was. De kachel was in mijn geheugen wel van smal en wit naar breed en groen veranderd...

Eigenlijk vind ik het wel straf, dat ik - die in Leuven nog steeds amper de weg kent - nog zoveel terugvind in een stad waar ik 20 jaar niet meer was...

Dit & Dat

Zo’n blog volhouden is best lastig. Het eerste jaar in Duitsland viel er elke week meer dan genoeg te vertellen: zo veel was nieuw en ik had nog veel tijd over. Intussen is de nieuwigheid van mijn nieuwe Heimat er een beetje af en zijn mijn dagen en weekends meer dan vol genoeg. Goed nieuws voor mij, minder voor wie hier af en toe nog voorbij komt.

Maar ik kan het nog eens proberen met een paar kleine verhaaltjes.

Weltmeisterschaft

Voor niet-Duitse lezers is het wellicht nieuws: het is voetbal-WK!

Bij de vrouwen deze keer. Daaraan was door de vele media-aandacht en aangepaste reclame hier echt niet aan te ontkomen. Niet alleen is Duitsland gastland, er werd ook volop gespeculeerd op een hattrick: de Duitse dames waren de vorige twee keer wereldkampioen geworden en wilden dat in eigen land nog graag een keer herhalen. De herinnering aan het “Sommermärchen” (=zomersprookje), het wereldkampioenschap 2005 in Duitsland, is hier ook nog erg levendig. Dus werd in de cafés weer gezamelijk gekeken, werden nieuwe kijkcijferrecords gehaald en wordt in de trein niet enkel omgeroepen dat de volgende halte Leipzig is, maar ook dat Engeland met penalty’s van Frankrijk verloren heeft. Helaas zijn de Duitsers er gisteren door Japan uitgeknikkerd, dus de feestvreugde zal wel bekoeld zijn nu...

Maar ik ben wel trots, want bij het shoppen in Dresden liep ik samen met de trainer van de USA-ploeg in de H&M rond. Hij was niet te overzien: ik heb nog nooit zo’n reus van een vent met zo’n gigantische borstkast gezien. Ik denk niet dat hij een T-Shirt gevonden heeft waar hij helemaal in paste. Aan de Mexx liep ik dan een deel van de Braziliaanse ploeg tegen het lijf. Ja, die komen hier dus zo veel in het nieuws dat ik ze herken – toch Marta, die blijkbaar de beste vrouwelijke voetbalspeelster ter wereld is.

Gaan de mannenploegen tijdens hun WK ook samen shoppen, eigenlijk?

Shoppen

Vrijdag had Falk met kennissen van vroeger in Dresden afgesproken en liep ik dus te shoppen. Ik ben nog steeds geen shop-a-holic, het was alweer een half jaar geleden, maar sindsdien is er een vreugedevolle ontwikkeling in gang gezet: de We komt naar Duitsland! Mijn hart maakte spontaan een sprongetje! Want hoezeer je in elke winkelstraat in Europa ook dezelfde winkels ziet, ik heb toch het gevoel dat er in het assortiment verschillen tussen landen zijn. In Nederland zit alles vol oranje en in Duitsland kan ik niet precies beschrijven wat er anders is, maar het heeft lang geduurd voor ik er een beetje mijn zin vond. Het enige leuke is dat de maten van België verschillen en ik nu moeiteloos in een maatje 38 of soms zelfs 36 pas :-)

Maar nu wordt dus alles goed, want de We is er! Enkel hopen dat ze niet te veel moeite doen, maar gewoon dezelfde dingen als in België verkopen.

Weekend op het land

In Duitsland is er de laatste tijd een enorme nostalgie naar het “Landelijke leven”. Dat merk ik het meest opvallend in de tijdschriftenwinkels: minstens een rek is gereserveerd voor glossy tijdschriften met titels als “Landlust”, “Mijn lieve land”, “Mijn heerlijke land” etc.

Op de voorpagina’s prijken dan prachtige stillevens van versgeplukte aardbeien op rood-wit geblokte tafelkleedjes, macro-fotos van bloemenknoppen en natuurlijk rondhuppelende blonde-vlechtjes-meisjes met een rieten korf aan hun arm. Binnenin vind je artikels die een zeemzoete idealisering van het leven op het platteland beschrijven. Legbatterijen of grote landbouwmachines zijn er natuurlijk niet te zien, wel staan alle dorpsvrouwen zingend in de keuken in een sneeuwwit zomerkleedje aardbeienkonfituur in te maken. Enkel van LandLust worden er in Duitsland 800 000 per editie verkocht. Dus 1 per 100 Duitsers. En dan zijn er nog een tiental gelijkaardige tijdschriften...

Daar sta ik dan in de drukke kiosk van het krioelende station von Hamburg niet-begrijpend naar te kijken. Wat doen al die mensen hier in de stad als ze zo graag op het land willen wonen? Nu ja, ik hoef de tijdschriften gelukkig niet te kopen, want ik stap na het kiosk-kijken de trein op naar zo’n klein en bijna zo idyllisch dorpje van goed 100 inwoners. Bij Falks familie genieten we dan van de rust, de ruimte, de koeien die ons bij het middageten vanop een paar meter afstand kauwend aanstaren. Maar ik ben toch ook blij dat ik daarna weer naar mijn grotere stad terug kan.

Zomer in Hamburg

Waar zit Liesbet?

Wel, eerst moet ze reis naar Cuba voorbereiden, dan zit ze daar 3 weken (zonder internet), dan komt ze terug en wordt helemaal opgeslorpt door werk en studeren voor project-management-examen. Maar nu is het examen gedaan, de was van Cuba ook en het wordt weer wat rustiger.

Op mijn eerste echte vrije avond sinds lang, ga ik lekker lui in de zetel krant lezen, maar misschien komt er dit weekend weer wat meer leven hier op de blog.

Om een eventuele overgebleven lezer toch niet helemaal op zijn honger te laten zitten, ga ik een beetje parasiteren:
- Ik was op een echt leuk British Marriage-feestje, met dank aan Maja: http://bezaubert-leben.blogspot.com/2011/05/april-nachtrag-i-royal-wedding.html
- Als je pizza graag zelf maakt, moet je eens proberen de tomatenlaag met gepureerde gedroogde tomaten te maken, zoals Maja beschrijft: http://bezaubert-leben.blogspot.com/2011/02/ratlosigkeit.html. Echt veel beter dan gewone tomatenprut.

Dat was het dan voor vandaag, ik ga luieren.

En dan nu: Reclame (voor The King's Speech)

Ik en films, dat gaat niet goed samen. Mijn belangrijkste criterium om een film al dan niet te kijken, is de duur: als hij langer dan anderhalf uur duurt (en dat doen de meeste films), begin ik er liever niet aan.

Moulin Rouge: in slaap gevallen na drie kwartier. The Godfather I: ik was er trots op dat ik wakker gebleven ben tot het einde, en het was een goede film, maar ze hadden dat toch ook op een uurtje kunnen vertellen? (II en III wil ik uit culturele verantwoordheid nog steeds kijken, maar het komt er nooit van.) The Matrix I: dat is ook gelukt, maar met twee keer een half uur pauze erin.

Ik weet niet waarom (te weinig TV gekeken als kind?), maar ik ben gewoon geen beeldmens, ik ben een lettertjesmens. Een paar uur in de zetel boeken of, tegenwoordig nog liever, de krant lezen - dat is geen probleem. Maar film, dan heb ik altijd het gevoel dat ik toch nuttigere dingen zou kunnen doen in die tijd.

[Hmm, nu ik erover nadenk - op mijn visitekaartje staat wel "Image Processing Specialist"... Maar medische beelden zijn een uitzondering: een paar uur fluoroscopie-onderzoeken bekijken, vind ik dan wel weer spannend. Als er nu eens een film was waarin skeletten, contraststof en catheters de hoofdrol spelen, zou ik misschien vaker kijken.]

De enige film die me geen moment verveelde en die spontaan in me opkomt, is Gone with the Wind. En sinds vanavond ook The King's Speech. Ik neem aan dat ik, met mijn gemiddeld 1,3 film kijken per jaar, niet kan beoordelen of de Academy een goede keus heeft gemaakt, maar afgezien daarvan, zou ik toch zeggen: gaan kijken!
Om te weten wat er zo goed aan was, moet je maar een krant van dit weekend lezen, daar staat het allemaal al in - dat hoef ik niet te herhalen.

En oh ja, aan iedereen met wie ik al eens een film gekeken heb: vat dit niet op als een belediging, dat ik met jou een saaie avond heb doorgebracht, he. Integendeel, het is een compliment: ik vind je zo leuk, dat ik met jou zelfs film wil kijken.

Wort des Tages: Krüppelwalmdach, dat ziet er zo uit. Donderdag ga ik het in het echt bekijken.

Belgisch koken

Tijd voor een kook-postje, per slot van rekening is dat mijn tijdintensiefste hobby. Vrijdag kwamen M. en D. op bezoek en heb ik "Belgisch" gekookt. Hieronder foto's en recepten: als er iemand tips heeft om het nog lekkerder te maken, laat van je horen...

Voorgerecht: Tomate crevette
Daarvoor is mayonaise nodig, dus eerst:
Mayonaise
Ingrediënten
2 Eidooiers
1 tl dijonmosterd
1 tl witte wijnazijn
2 tl citroensap
beetje zout
beetje peper
2.5 dl zonnebloemolie

Bereiding
Laat de ingrediënten op kamertemperatuur komen.
Splits de eieren.
Doe de dooiers, mosterd en azijn in een kom en roer ze door elkaar.
Voeg, terwijl je roert, eerst druppelsgewijs de olie toe. Als dat goed mengt, kan je langzaam sneller toevoegen, maar niet meer dan een dun straaltje tegelijk.
Voeg citroensap toe en breng op smaak met peper en zout.

En dan de echte tomate crevette:
Ingrediënten
4 tomaten
200 gram grijze gepelde garnalen
1 citroen
3 el mayonaise
1 tl tomatenpuree (geen ketchup!)
beetje cayennepeper
scheutje whisky
2 el room

Bereiding
We mengen de mayonaise met de tomatenpuree, whisky en de room en brengen op smaak met cayennepeper.
Indien de saus te roze ziet voegen we een weinig mayonaise bij, indien ze te bleek blijft wat tomatenpuree.
We snijden de kopjes van de tomaten, hollen ze uit en verwijderen alle pitten.
We vermengen vervolgens de garnalen met onze cocktailsaus en vullen met het bekomen mengsel de tomaten op.
We serveren met een blaadje groen, een stukje citroen en een stengeltje peterselie.

Dat ziet er bij mij dan zo uit:


Hoofdgerecht: Stoofvlees met frietjes en mayonaise
Ingrediënten
600 gr stoofvlees
1 ui
2 wortels
2 laurierblaadjes
10 zilveruitjes
1 flesje bruin sterk bier
snee brood
beetje mosterd
1 pakje stoofvleeskruiden van Knorr...

Bereiding
Braad in een kookpot (geen pan) het vlees rondom bruin en bak op het einde de uien nog even mee.
Giet bier en water over het vlees tot het onder staat. Voeg de laurierblaadjes en de andere groenten toe.
Besmeer de boterham dik met mosterd en leg de boterham met de besmeerde kant naar onder op het vlees.
Laat een paar uur zachtjes stoven.
Roer er dan de stoofvleeskruiden door en laat nog minstens 20 minuten zachtjes koken: nu moet je regelmatig roeren om aanbakken te vermijden.

Daarbij hoort een slaatje, verse mayonaise (zie boven) en natuurlijk frietjes! In beschaafde landen maak je die in de frietketel, maar in landen waar maximaal 1% van de bevolking in het genot van de luxe van een eigen frietpot is, ben je soms gedwongen ze in de oven te maken...



Dessert: Chocolademousse
Ingrediënten
5 eieren
2 dl room
2 zakjes vanillesuiker
250 g pure chocolade

Bereiding
Smelt de chocolade au-bain-marie of in de microgolfoven met een beetje water.
Scheid de eieren.
Meng de gesmolten chocolade met de eigelen en de vanillesuiker in een kom. De chocolade moet voldoende afgekoeld zijn om stollen van het ei te voorkomen!
Klop de room stijf. Voeg toe en meng voorzichtig onder de chocolade.
Klop de eiwitten stijf. Voeg toe en meng voorzichtig.
Verdeel over potjes, en laat enkele uren stijf worden in de koelkast.

Dan kan je dat nog een beetje versieren met fruit, slagroom, koekjes, stukjes chocolade,...
Met dank aan onze gasten voor de foto's en vooral voor het fijne gezelschap!

Betoging

"Shame-betoging aandachtig gevolgd door buitenlandse pers" weet de Standaard te melden. Het werd hier vanmorgen ook op de radio vermeld. Mijn collega's spraken me er vandaag dan ook op aan. Ze vonden het wel tof, in plaats van al die betogingen tegen de regering nu eens eentje voor.

Trots

Vrijdagmiddag rinkelde op het werk mijn telefoon. De man aan de andere kant van de lijn sprak Duits, maar ik hoorde aan het accent meteen dat hij Nederlander was en dat het Duits spreken hem niet zo vlotjes afging. Vermits het gesprek langer dan een paar zinnen ging duren, stelde ik voor verder in het Nederlands te telefoneren. Vond hij prima, dus de rest van het gesprek was in het Nederlands.
En na een paar minuten, gaf hij mij het toch wel mooie compliment "dat mijn Nederlands al erg goed was".

Toch wel iets om trots op te zijn, he?
(Op mijn antwoord dat het dan ook mijn moedertaal was, heeft hij niet gereageerd.)

Het nieuwe jaar chique begonnen

Nieuwjaar hebben we dit jaar in Dresden gevierd en meteen chique begonnen: als kerstcadeau had ik van Falk een bezoek aan de Semper-Opera gekregen. Het was absoluut de moeite. Ik ben geen kenner, eigenlijk ga ik meestal vooral naar de opera onder impuls van mijn meer cultureel ontwikkelde vriendenkring en geniet vooral van de verkleedpartij, de speciale atmosfeer en de indrukwekkende opera-gebouwen (behalve in Hamburg, want daar is de opera een jaren-70-betonblok en komt het grootste deel van het publiek in jeans). En de opera zelf, daar geniet ik ook wel van, maar soms toch in beperktere mate (lees: het eerste uur).
De opvoering in Dresden (een franse versie van Faust) was echter werkelijk de volle 4 uur fantastisch, zowel qua zang als qua decor.


Als afwisseling voor het decor op het toneel, was er tijdens de pauzes ook het indrukwekkende decor van de Semper-opera. Zie hier het indrukwekkende decor en Liesbet in bijpassende kledij:

Note to myself: volgende keer andere schoenen aandoen of laarzen meenemen, als er buiten 30 cm sneeuw ligt...
Note to bartje: we gaan dus behalve naar de opera in Berlijn dus toch ook nog eens naar die in Dresden moeten, hoor.