Liesbet is huisvrouw

Zes weken ben ik nu al full-time thuis in bevallingsverlof en ik heb me vrij snel aan mijn bestaan als huisvrouw aangepast.  Eerst even ter verduidelijking: ik gebruik het woord huisvrouw niet denigrerend of negatief.  Ik ben ook niet van plan het politiek correcte "manager van een klein, maar succesvol familiebedrijf" te gebruiken.

Ik vind het prima als iemand thuis wil blijven en zich daar goed bij voelt.  Ik was er alleen altijd van overtuigd dat het echt niks voor mij was en had me voorgesteld dat ik me echt ging vervelen in die zes weken.  Het was dan toch anders dan ik me had voorgesteld: ik had met "baby-voorbereidingen" veel meer te doen dan ik gedacht had en gecombineerd met een verhoogde slaapbehoefte, had ik zelfs bij momenten stress.
Ik had het gevoel dat ik op het werk mijn zaken beter onder controle had dan hier thuis.  Dan ben ik begonnen een min of meer vaste dagroutine van werken, eten, slapen te volgen en ook mijn wekelijkse taken op vaste dagen af te werken: maandag is wasdag, dinsdag "was opruimen en strijken"-dag, woensdag rustdag, donderdag inkopen-dag, vrijdag poetsdag.
Maandag:
 Dinsdag:
Donderdag:
Vrijdag:

't Is belachelijk, maar als ik zo de ene na de andere taak van mijn todo-lijst kon schrappen, had ik er zelfs nog wel een beetje plezier in.

Maar fundamenteel is mijn mening niet veranderd: ik ben gewoon de mens niet om huisvrouw te zijn, denk ik.  Het is wel eens leuk dat het huis opgeruimd en gepoetst wordt, maar de voldoening die ik daaruit haal is toch niet te vergelijken met voldoening op het werk.  Ik miste ook mijn collega's.  Zo veel alleen zitten, is ook echt niet mijn ding...  Het hielp ook niet dat Falk geen zes weken bevallingsverlof had, maar de laatste weken erg hard (en lang) werkte om zijn project voor de babykomst klaar te krijgen.

Nou ja, als er hier een baby is, ben ik niet meer alleen ('t zullen wel een beetje eenzijdige gesprekken worden) en zal ik ook eerst wel geen tijd meer hebben om me over todo-lijstjes en gestructureerde weekplanningen zorgen te maken.

En wanneer die baby komt?  Geen idee :-)  Uitgerekende datum is overmorgen, ik had al lichte oefenweeën, maar verder nog geen teken dat het snel gaat gebeuren.  Dus afwachten maar.  Ik ben al blij dat de baby gewacht heeft tot vandaag, want nu hebben ouders en zusjes ook vakantie of toch makkelijkere werkomstandigheden om naar Hamburg te komen.  Nu moet de baby nog zorgen dat het niet maandag wordt, want 1 april als verjaardag lijkt me niet zo leuk. En dan zien we wel...

In elk geval ben ik nu officieel echt dik en voel ik me ook zo:

(En die foto is alweer een week oud en mijn buik intussen echt nog een stuk dikker.)  Bewegen lukt nog wel, maar als ik in de spiegel kijk, herken ik me amper.  Of ik er genoeg afkrijg om over 5 maand in mijn trouwjurk te passen...?